Curtiss SO3C Seamew

SO3C Seamew
Peranan	Pesawat peninjau terapung
Pengeluar	Curtiss-Wright
Penerbangan sulung	6 Oktober 1939
Pengenalan	1942
Dibersarakan	1945
Pengguna utama	Tentera Laut Amerika Syarikat
Jumlah dibina	795

Pesawat Curtiss SO3C Seamew telah dibangunkan oleh Curtiss-Wright Corporation sebagai pengganti kepada pesawat SOC Seagull untuk pesawat peninjau standard Tentera Laut Amerika Syarikat. Curtiss menamakannya sebagai SO3C Seamew tetapi pada tahun 1941 Tentera Laut AS mula memanggilnya dengan nama Seagull, nama yang sama dengan pesawat yang digantikannya (SOC Curtiss jenis biplane), menyebabkan beberapa kekeliruan. Tentera Laut Diraja British mengekalkan nama Curtiss, ( Seamew ), untuk SO3C yang mereka tempah. Salah satu keperluan reka bentuk utama Tentera Laut AS ialah pengganti pesawat SOC Seagull haruslah boleh beroperasi dari kedua-dua kapal laut dengan pelampung tengah tunggal dan dari pangkalan darat dengan pelampung digantikan dengan gear pendaratan beroda.

Reka bentuk dan pembangunan

Sejak mula beroperasi, pesawat SO3C mengalami dua kelemahan serius iaitu: masalah kestabilan dalam penerbangan dan masalah dengan enjin Renjer sebaris berbentuk V yang disejukkan udara . Masalah kestabilan kebanyakannya berjaya diselesaikan dengan memperkenalkan hujung sayap songsang dan permukaan ekor belakang yang lebih besar serta memanjang ke atas kokpit pemerhati pada bahagian belakang. Permukaan ekor tambahan dilekatkan pada kanopi pemerhati belakang dan juruterbang mendakwa masih terdapat masalah kestabilan apabila kanopi dibuka; kanopi sering terbuka kerana peranan utama pesawat adalah mengesan. Sungguh pun masalah kestabilan dalam penerbangan akhirnya dapat diatasi (walaupun tidak diselesaikan sepenuhnya), enjin Ranger XV-770 terbukti mengalami kegagalan yang teruk walaupun selepas banyak percubaan pengubahsuaian dilakukan. Prestasi penerbangan serta rekod penyelenggaraan yang lemah menyebabkan pesawat SO3C ditarik semula daripada unit barisan pertama Tentera Laut AS menjelang tahun 1944. Pesawat biplan SOC yang lebih lama telah diambil dari unit latihan negeri dan dipulihkan untuk diserapkan ke perkhidmatan barisan pertama di banyak kapal perang Tentera Laut AS sehingga akhir Perang Dunia II. ^[1]

Sejarah operasi

Perkhidmatan Tentera Laut Diraja British

Sebilangan pesawat SO3C-1 versi undercarriage tetap telah ditempah oleh Armada Udara Armada Tentera Laut Diraja (RN) di bawah syarat Pajak-Pinjam . Dalam perkhidmatan RN, pesawat SO3C telah diberi nama "Seamew", nama yang digunakan semula pada tahun 1950-an untuk Short Seamew . Para krew memberikannya nama yang lebih sesuai iaitu "Lembu Laut (Sea Cow)".

Lettice Curtis, dalam bukunya "Forgotten Pilots", menyatakan 'walaupun kapasiti tangki bahan api standardnya mampu memuatkan sehingga 300 gelen, pesawat tersebut hanya akan berlepas dengan lapan puluh gelen' sebagaimana yang ditetapkan sebagai maksimum untuk perjalanan Bantuan Pengangkutan Udara. Di samping itu, ekornya perlu dinaikkan sebelum berada di udara, kerana 'ia mungkin untuk berlepas dalam cara yang mustahil untuk diperbetulkan dan tidak ada kawalan aileron'. Komen terakhir daripada juruterbang berpengalaman ini adalah 'sukar untuk membayangkan bagaimana, walaupun pada zaman perang, pesawat sebegitu boleh diterima dari kilang, apatah lagi diberi ruang kargo yang berharga merentasi Atlantik'. ^[2]

Kumpulan pertama pesawat itu untuk RNmempunyai rak bom pada garis tengah dan peralatan penangkap. Versi terkemudian, dikenali sebagai Seamew Mk.I, ialah varian pesawat SO3-2C. 250 Seamews telah diperuntukkan dan kira-kira 100 buah sebenarnya telah diserahkan, ^[3] kumpulan terakhir telah ditolak, sebaliknya pesawatVought Kingfishers dipilih sebagai pesawat tambahan. Penyerahan kepada RN bermula pada Januari 1944. Ia telah diisytiharkan usang pada September tahun yang sama dan ditamatkan sepenuhnya daripada perkhidmatan pada tahun 1945.

Pesawat SO3C-1K sepatutnya telah digunakan sebagai Queen Seamew, tetapi tempahan 30 buah telah dibatalkan.

Pesawat-pesawat Seamew berkhidmat dengan No. 744 NAS dan No. 745 NAS di RCAF Yarmouth, Nova Scotia Canada dan dengan No. 755 NAS yang berpangkalan di Hampshire, UK.

Varian

XSO3C-1: Prototaip, yang dibina pada asalnya sebagai kapal terbang darat dan kemudian diubah suai sebagai kapal terbang terapung.
SO3C-1: Varian pengeluaran, 141 buah dibina.
SO3C-1K: Pesawat SO3C-1 diubah suai sebagai dron sasaran, sebahagiannya kepada Tentera Laut Diraja sebagai Queen Seamew I .
SO3C-2: Sama seperti pesawat SO3C-1 tetapi dengan gear penangkap, varian pesawat darat boleh dipasang dengan rak bom ventral, 200 dibina.
SO3C-2C: Varian pajakan pinjam pesawat SO3C-2 dengan radio yang dipertingkatkan dan sistem elektrik 24V, untuk Tentera Laut Diraja seperti Seamew I, 259 buah ditempah tetapi hanya kira-kira 59 buah dibina.
SO3C-3: Varian berat yang dikurangkan dengan penambahbaikan terperinci dan keupayaan operasi lastik dikeluarkan, 39 buah dibina dengan 659 buah lagi dibatalkan.
SO3C-4: Cadangan varian SO3C-3 dengan cangkuk penangkap dan mampu lastik, tidak dibina.
SO3C-4B: Varian pajakan pinjam pesawat SO3C-4 untuk Tentera Laut Diraja sebagai Seamew II, tidak dibina.

Operator

United Kingdom

Tentera Laut Diraja, Armada Udara Armada

Amerika Syarikat

Tentera Laut Amerika Syarikat

Spesifikasi (SO3C-2)

Data dari American Warplanes of World War II^[4]

Ciri-ciri umum

Krew: 2
Panjang: 36 ka 10 in (11.23 m) seaplane ; 34 ka 2 in (10.41 m) landplane
Rentang sayap: 38 ka 0 in (11.58 m)
Tinggi: 15 ka 0 in (4.57 m)
Luas sayap: 290 ka² (27 m²)
Berat kosong: 4,284 lb (1,943 kg)
Berat berlepas maks: 5,729 lb (2,599 kg)
Janakuasa: 1 × Ranger V-770-6 inverted V-12 air-cooled piston engine, 600 hp (450 kW)
Bebaling: 2-bilah constant-speed propeller

Prestasi

Halaju maksimum: 172 mph (277 km/j, 149 kn)
Halaju kruis: 123 mph (198 km/j, 107 kn)
Jarak: 1,150 bt (1,850 km, 1,000 nmi)
Endurance: 8 hours^[5]
Had khidmat: 15,800 ka (4,800 m)
Wing loading: 19.8 lb/ka² (97 kg/m²)
Kuasa/berat: 0.10 hp/lb (0.16 kW/kg)

Persenjataan

1× 0.30 in (7.62 mm) tembakan kehadapan M1919 Browning machine gun and 1× 0.50 in (12.7 mm) M2 Browning machine gun pada kokpit belakang
2× 100 lb (45 kg) bombs or 325 lb (147 kg) depth charges underwing

Rujukan

Nota

^ Donald 1997, p. ?.
^ Curtis, Page 227.
^ Mondey 1996, p. 95.
^ Donald 1995, p. 85.
^ Thetford 1994, p. 85.

Bibliografi

Bowers, Peter M. Curtis Aircraft, 1907–1947. London: Putnam & Company Ltd., 1979. ISBN 0-370-10029-8.
Curtis, Lettice. The Forgotten Pilots. Nelson & Saunders Ltd., 1971. ISBN 0-947750-02-9.
Donald, David. The Complete Encyclopedia of World Aircraft. Orbis Publishing Ltd., 1997. ISBN 0-7607-0592-5.
Donald, David. American Warplanes of World War II. London: Aerospace Publishing, 1995. ISBN 1-874023-72-7.
Ginter, Steve. The Reluctant Dragon – The Curtiss SO3C Seagull/Seamew (Naval Fighters No.47). Simi Valley, CA: Ginter Books, 1999. ISBN 0-942612-47-7.
Green, William. War Planes of the Second World War, Volume Six: Floatplanes. London: Macdonald & Co. (Publishers) Ltd., 1962.
Larkins, William T. Battleship and Cruiser Aircraft of the United States Navy. Atglen, PA: Schiffer Books, Inc., 1996. ISBN 0-7643-0088-1. OCLC 35720248.
Mondey, David. The Hamlyn Concise Guide to American Aircraft of World War II. London: Chancellor Press, 1996. ISBN 1-85152-706-0.
Swanborough, Gordon and Peter M. Bowers. United States Navy Aircraft since 1911. London: Putnam & Company Ltd., Second edition, 1976. ISBN 0-370-10054-9.
Thetford, Owen. British Naval Aircraft since 1912 London: Putnam & Company Ltd., 1994. ISBN 0-85177-861-5.

[1] Donald 1997, p. ?.

[2] Curtis, Page 227.

[3] Mondey 1996, p. 95.

[don_amwarp85-4] Donald 1995, p. 85.

[thetford_navalp85-5] Thetford 1994, p. 85.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]