Pergi ke kandungan

Bahasa Inggeris

Sunting pautan
Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
(Dilencongkan daripada English language)
Bahasa Inggeris
English
Sebutan/ˈɪŋɡlɪʃ/[1]
Kawasan(lihat bawah)
Penutur bahasa
360 juta orang penutur (cited 2010)[2]
L2: 375 juta dan 750 juta penutur EFL[3]
abjad Inggeris (Skrip Latin)
Status rasmi
Bahasa rasmi di
54 negara
27 entiti tidak berdaulat
Bangsa-bangsa Bersatu
Kesatuan Eropah
Negara-Negara Komanwel
Majlis Eropah
IOC
NATO
NAFTA
OAS
OECD
OIC
PIF
UKUSA Agreement
Kod bahasa
ISO 639-1en
ISO 639-2eng
ISO 639-3eng
Linguasphere52-ABA
  Negara di mana bahasa Inggeris bahasa ibunda majoriti penduduk
  Negara di mana bahasa Inggeris diguna tetapi bukan bahasa majoriti

Bahasa Inggeris (bahasa Inggeris: English) ialah bahasa Jermanik Barat yang merupakan bahasa dominan di United Kingdom, Amerika Syarikat, kebanyakan negara Komanwel termasuk Australia dan Kanada, dan bekas koloni British yang lain. Ia juga ialah bahasa dominan atau bahasa rasmi di kebanyakan negara yang dahulunya di bawah pemerintahan British.

Bahasa Inggeris kini ialah yang keempat (atau kebarangkalian ketiga bergantung kepada sumber) yang paling banyak bahasa asli yang dituturi di seluruh dunia (selepas China, Hindi dan secara pertikaian Sepanyol), dengan kira-kira 380 juta penutur. Bahasa Inggeris juga ahli dominan bahasa Jermanik. Ia mempunyai status lingua franca di kebanyakan bahagian di dunia, dianggap berpunca daripada ketenteraan, ekonomi, sains, politik dan pengaruh budaya dari Empayar British pada abad ke-18, 19 dan awal abad ke-20 dan demikian di Amerika Syarikat dari awal abad ke-20 hingga kini.

Meskipun terdapat banyak pengaruh global daripada penutur Bahasa Inggeris asli di pawagam, pesawat penumpang, penyiaran, sains dan di Internet pada dekad kebelakangan, Bahasa Inggeris sekarang ialah bahasa kedua yang paling banyak dipelajari di dunia walaupun bahasa lain seperti Perancis dan Sepanyol juga mengekalkan kepentingan di dunia.

Kebanyakan pelajar di seluruh dunia digalakkan belajar sekurang-kurangnya sebahagian Bahasa Inggeris, dan pengetahuan kerja dalam Bahasa Inggeris digalakkan dalam banyak bidang dan pekerjaan.[4]

Sejarah

[sunting | sunting sumber]

Bahasa Inggeris merupakan bahasa Anglo-Frisian yang dibawa masuk oleh pendatang Jermanik dari bahagian-bahagian tertentu di negara German. Bahasa Inggeris kuno yang asli itu dipengaruhi dua serangan pendatang baru secara berturut-turut, iaitu penutur bahasa Jermanik cabang Scandinavia yang menjajah beberapa bahagian Britain pada abad ke-8 dan ke-9, disusuli gelombang penjajahan orang Norman yang menutur dalam bahasa yang dekat dengan bahasa Perancis pada abad ke-11.

Menurut Anglo-Saxon Chronicle, sekitar tahun 449, Vortigern, Raja Kepulauan British, menjemput orang Angle untuk membantunya menentang kaum Pict. Sebagai habuannya, kaum Angle disumbangkan tanah di bahagian tenggara. Bantuan selanjutnya terus dicari, maka datangnya kaum-kaum Saxon, Angles, dan Jute. Chronicle ini pernah menyatakan kemasukan susulan para pendatang yang menubuhkan tujuh buah negara di kepulauan tersebut. Ilmuwan moden menganggap kebanyakan cerita ini sebagai satu legenda dan dimangkini unsur politik.

Pendatang Jermanik ini mendominasi penduduk-penduduk asli yang menutur bahasa Celt, yang tertumpu di Scotland, Wales, Cornwall, dan Ireland. Loghat yang ditutur oleh pendatang tersebut membentuk bahasa yang dinamakan bahasa Inggeris kuno, yang menyerupai beberapa loghat pesisiran pantai di tanah yang kini dikenali sebagai German barat laut dan Holland. Kemudian, bahasa England kuat dipengaruhi oleh bahasa Norse, yang ditutur oleh orang Viking yang menduduki timur laut.

Selama 300 tahun setelah penaklukan Norman pada 1066, raja-raja dan bangsawan Norman cuma bertutur dalam bahasa Anglo-Norman. Sebilangan besar perkataan Norman diasimilasi dalam bahasa Inggeris kuno, mengukuhkan evolusi bahasa Inggeris melalui beberapa abad, maka terbentuknya bahasa Inggeris pertengahan.

Pada abad ke-15, bahasa Inggeris pertengahan dibentuk semula melalui Peralihan Vokal Besar-besaran yang melibatkan loghat London yang dijadikan bahasa baku bagi kegunaan pentadbiran kerajaan, dan pemiawaian hasil pencetakan (dari segi ejaan perkataan). Penggunaan Bahasa Inggeris Moden boleh dijejaki ke zaman William Shakespeare.

Klasifikasi dan bahasa berkaitan

[sunting | sunting sumber]

Bahasa Inggeris tergolong kepada sub-rumpun barat daripada rumpun Jermanik yang mana ia sendiri ialah rumpun daripada keluarga daripada bahasa Indo-Eropah.

Pertanyaan mengenai saudara hidup terdekat Bahasa Inggeris masih dalam perbincangan. Selain daripada Inggeris-dileksikan bahasa kreol seperti Tok Pisin, Scotland - yang mana kebanyakannya dituturkan utamanya di Scotland dan bahagian Utara Ireland - ialah aneka Jermanik paling dekat bersekutu dengan England. Seperti England, Scot yang unggulnya turun daripada Inggeris Kuno juga dikenali sebagai Anglo-Saxon. Saudara terdekat England selepasnya ialah Frisia, yang dituturkan di Holland dan Barat Laut Jerman. Antara Bahasa Germanic Barat yang masih hidup termasuk German sendiri, German Rendah, Holland dan Afrikaans. Bahasa Jermanik Utara dari Scandinavia adalah kurang dekat berkaitan dengan Inggeris berbanding bahasa Jermanik Barat.

Banyak kata Perancis juga difahami oleh penutur Inggeris (meskipun sebutan selalunya berbeza) dilantarkan Inggeris menyerap banyak kosa kata daripada Perancis, melalui Norman selepas Penaklukan Norman dan terus daripada Perancis pada abad berikutnya. Lantarannya, banyak kongsi daripada kosa kata Inggeris biasanya hampir dengan Perancis, dengan beberapa perbezaan ejaan kecil (penghujungan kata, penggunaan ejaan lama Perancis), baik juga kadangkala pencapahan dalam makna.

Fonologi

[sunting | sunting sumber]

Fonetik dan fonologi bahasa Inggeris adalah berbeza daripada satu dialek ke dialek yang lain, biasanya tanpa mengganggu komunikasi bersama. Variasi fonologi mempengaruhi inventori fonem (bunyi pertuturan yang membezakan makna), dan variasi fonetik terdiri daripada perbezaan sebutan fonem. [5] Gambaran keseluruhan ini menerangkan sebutan piawai dari United Kingdom dan Amerika Syarikat: Received Pronunciation (RP) dan General American (GA).

Fonem konsonan
Dwibibir Gigi Gusi Belakang
gusi 		Lelangit Velar Glotis
Sengauan m n ŋ
Hentian p b t d k ɡ
Letusan tʃ dʒ
Geseran f v θ ð s z ʃ ʒ h
Aproksiman l ɹ* j w

Tatabahasa

[sunting | sunting sumber]

Tatabahasa Inggeris menunjukkan pentasrifan yang minimal berbanding dengan kebanyakan bahasa Indo-Eropah lain. Contohnya, Inggeris Moden, tidak seperti bahasa-bahasa German atau Belanda bahkan juga bahasa-bahasa Romawi Moden, kekurangan tatabahasa jantina dan persetujuan adjektif. Kes bertanda hampir hilang daripada bahasa dan utamanya masih hidup dalam kata ganti nama. Pencorakan daripada kata kerja kuat (cth: tutur/ditutur/tuturan) lawan lemah diwarisi daripada bahasa Germanic telah menurun dalam kepentingan dan peninggalan daripada tasrifan (seperti tanda jamak) telah menjadi lebih sederhana.

Pada masa yang sama setelah pentasrifan dikurangkan kepentingannya dalam Inggeris, bahasa ini telah dikukuhkan melalui kebergantungan kepada aspek lebih unggul seperti kata kerja modal dan kata perintah untuk menyampaikan maklumat tatabahasa. Kata kerja bantuan digunakan untuk menanda pembinaan seperti soalan, negatif, suara pasif dan bentuk kata kerja progresif.

Demografi

[sunting | sunting sumber]

Kini, terdapat 1.4 bilion orang yang menggunakan pelbagai loghat bahasa Inggeris setiap hari. Sekitar 400 juta orang menutur bahasa ini sebagai bahasa ibunda[6], manakala lebih kurang 800 juta orang yang menjadikannya bahasa kedua. Bahasa Inggeris luas digunakan di lebih 100 negara di seluruh dunia. Kedudukan bahasa Inggeris masa kini dibandingkan dengan bahasa Latin pada zaman silam. Bahasa Inggeris dijadikan peralatan penting untuk pengembara muda yang menjelajah antara benua masa kini, tidak kira sama ada ditutur oleh mereka sebagai bahasa ibunda atau tidak.

Bahasa Inggeris barang kali merupakan bahasa ketiga terbesar dunia dari segi jumlah penutur asli, selepas Bahasa Cina dan Bahasa Sepanyol.[7][8] Namun, Bahasa Inggeris barang kali merupakan bahasa kedua paling umum dunia setelah menggabungkan kadar penutur asli dan penutur sekunder, walau bagaimanapun perkara ini bergantung pada perbezaan kriteria klasifikasi antara "bahasa" dan "dialek").[9][10]

Pakar bahasa David Crystal telah menganggarkan bilangan pengguna bahasa Inggeris bukan-asli telah mencecah bilangan pengguna asli dengan kadar 3 kali ganda.[11]

Negara-negara yang mempunyai bilangan penutur asli bahasa Inggeris yang tertinggi adalah seperti berikut: Amerika Syarikat (215 million),[12] United Kingdom (61 juta),[13] Kanada (18.2 juta),[14] Australia (15.5 juta),[15] Nigeria (4 juta),[16] Ireland (3.8 juta),[13] Afrika Selatan (3.7 juta),[17] dan New Zealand (3.6 juta) menurut bancian 2006.[18]

Jumlah penutur mengikut negara

[sunting | sunting sumber]
Lihat juga: Senarai negara-negara di mana bahasa Inggeris adalah bahasa rasmi
Pembahagian penutur asli bahasa Inggeris dalam dunia barat mengikut negara (Crystal 1997)
Negara % Penduduk Penutur Jumlah Penduduk Jumlah Penutur Penutur asli Penutur bahasa kedua Sumber
1  Amerika Syarikat 95.81% 262,375,152 251,388,301 215,423,557 35,964,744 Bancian 2000 Amerika Syarikat
2  India 23.18% 1,100,000,000 232,000,000 226,449 86,125,221 (Bahasa kedua) 38,993,066 (Bahasa Ketiga)
3  Nigeria 53.34% 148,093,000 79,000,000 4,000,000 >75,000,000
4  United Kingdom 97.74% 60,975,000 59,600,000 58,100,000 1,500,000
5  Filipina 55.46% 97,000,000 49,800,000 3,427,000 46,373,000
6  Jerman 56% 82,191,000 46,000,000 272,504 46,000,000
7  Kanada 85.18% 33,355,400 25,246,220 17,694,830 7,551,390
8  Perancis 36% 64,473,140 23,000,000 23,000,000
9 Pakistan 10.97% 164,157,000 18,000,000 18,000,000
10  Australia 97.03% 21,394,309 17,357,833 15,013,965 2,343,868

Status bahasa

[sunting | sunting sumber]

Bahasa Inggeris merupakan bahasa utama di Anguilla, Antigua dan Barbuda, Australia, Bahamas, Barbados, Belize, Bermuda, Wilayah Lautan Hindi British, Kepulauan Virgin British, Canada, Kepulauan Cayman, Dominica, Kepulauan Falkland, Gibraltar, Grenada, Guam, Guernsey, Guyana, Ireland, The Isle of Man, Jamaica, Jersey, Montserrat, Nauru, New Zealand, Kepulauan Pitcairn, Saint Helena, Saint Kitts dan Nevis, Saint Vincent dan Kepulauan Grenadine, Indonesia, Malaysia, Singapura, Jepun, Korea Selatan, Georgia Selatan dan Kepulauan Sandwich Selatan, Trinidad dan Tobago, Kepulauan Turks dan Caicos, United Kingdom dan Amerika Syarikat.

Terdapat beberapa negara yang memperuntukkan Bahasa Inggeris sebagai bahasa rasmi tetapi bukan bahasa yang paling kerap digunakan, negara-negara tersebut merangkumi Botswana, Cameroon, Federated States of Micronesia, Fiji, Filipina, Gambia, Ghana, India, Kenya, Kiribati, Lesotho, Liberia, Madagascar, Malta, Kepulauan Marshall, Mauritius, Namibia, Nigeria, Pakistan, Palau, Papua New Guinea, Rwanda, Saint Lucia, Samoa, Seychelles, Sierra Leone, Solomon Islands, Sri Lanka, Sudan, Swaziland, Tanzania, Uganda, Zambia dan Zimbabwe.

Bahasa Inggeris diberikan status setaraf dengan sebelas bahasa rasmi yang lain di negara Afrika Selatan. Bahasa Inggeris merupakan bahasa rasmi di wilayah bergantungan negara Australia (Pulau Norfolk, Pulau Christmas and Pulau Cocos) dan Amerika Syarikat (Samoa, Guam, Kepulauan Marian Utara, Puerto Rico, dan Kepulauan Virgin Amerika)[19], dan koloni mahkota British Hong Kong.

Bahasa Inggeris tidak diberikan status bahasa rasmi di Amerika Syarikat dan United Kingdom[20][21]. Walaupun kerajaan persekutuan Amerika Syarikat tidak mengakui status rasmi bahasa tersebut, bahasa Inggeris telah diiktiraf sebagai bahasa rasmi di 30 daripada 50 kerajaan negeri Amerika Syarikat[22]. Di beberapa negara, walaupun tidak diiktiraf sebagai bahasa rasmi, Bahasa Inggeris tetap diakui bahasa penting terutamanya dalam kalangan negara bekas koloni British, seperti Bahrain, Bangladesh, Brunei, Cyprus, Malaysia, and United Arab Emirates. Bahasa Inggeris merupakan mata pelajaran wajib di banyak negara, antaranya wilayah Singapura dan Malaysia, bahasa Inggeris diterapkan sebagai mata pelajaran teras dalam sukatan pelajaran negara-negara tersebut.[23]

Sebagai bahasa antarabangsa

[sunting | sunting sumber]

Oleh sebab bahasa Inggeris begitu kerap digunakan, bahasa tersebut telah disebut sebagai "bahasa antarabangsa", ataupun lingua franca era pascaglobalisasi. Walaupun bahasa tersebut tidak ditetapkan sebagai bahasa rasmi di banyak negara, bahasa Inggeris merupakan bahasa asing yang paling umum dan sering diajarkan. Beberapa pakar bahasa menggangap bahawa bahasa Inggeris itu tidak lagi milik eksklusif budaya "pengguna Inggeris asli", tetapi hak milik semua penuturnya, selaras dengan dasar demokratisasi bahasa. Bahasa Inggeris akan terus berkembang, pada masa yang sama, terus dipengaruhi pelbagai budaya-budaya lain. Bahasa Inggeris, disebabkan perjanjian antarabangsa, ialah bahasa rasmi untuk komunikasi udara dan maritim.[24]

Bahasa Inggeris merupakan bahasa rasmi untuk pelbagai entiti supranasional dan perbadanan antarabangsa seperti Kesatuan Eropah, Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu, ASEAN, Pertubuhan Persidangan Islam, Negara-Negara Komanwel, Kesatuan Afrika, Kesatuan Negara-Negara Amerika Selatan, Pertubuhan Negara-negara Amerika, Majlis Eropah, Pertubuhan Perjanjian Atlantik Utara, Perjanjian UKUSA, Pertubuhan Kepulauan Pasifik dan lain-lain.

Bahasa Inggeris juga merupakan bahasa asing yang paling umum diajarkan di Kesatuan Eropah yang merangkumi 27 negara, iaitu diajarkan kepada 89% daripada pelajar sekolah rantau tersebut, mendahului bahasa Perancis yang mencatat 32%, majoriti penduduk Kesatuan Eropah berpandangan bahawa Bahasa Inggeris lebih penting daripada bahasa Perancis dalam kalangan bahasa asing, dengan 68% menyokong bahasa England daripada bahasa Perancis.[25] Dalam kalangan negara-negara Kesatuan Eropah yang bukan berbahasa Inggeris, terdapat bilangan besar penduduk yang dapat bertutur dalam bahasa Inggeris — terutamanya: 85% di Sweden, 83% di Denmark, 79% di Holland, 66% di Luxembourg dan lebih daripada 50% di Finland, Slovenia, Austria, Belgium, dan German.[26]

Buku-buku, majalah-majalah, dan surat akhbar bahasa Inggeris dapat dijumpai pada seantero dunia. Bahasa Inggeris merupakan bahasa paling umum dalam bidang sains, Science Citation Index telah melaporkan bahawa seawal 1997 95% artikel dan rencananya ditulis dalam bahasa Inggeris, hanya separuh daripadanya datang daripada penulis negara berbahasa Inggeris.

Dialek

[sunting | sunting sumber]

Para pengkaji dialek berjaya mengenal pasti pelbagai dialek Inggeris yang biasanya tertakluk kepada kepelbagaian yang berbeza antara satu sama lain dari segi pola tatabahasa, kosa kata, dan sebutan di sesebuah kawasan. Gaya sebutan di kawasan tertentu membezakan dialek-dialek berbeza sebagai loghat kawasan. Dialek-dialek utama Inggeris sering dibahagikan oleh ahli bahasa kepada dua kategori yang sangat umum iaitu Bahasa Inggeris British (BrE) dan Bahasa Inggeris Amerika Utara (NAE).[27] Terdapat juga kumpulan utama ketiga jenis Inggeris: Inggeris Hemisfera Selatan; yang paling menonjol ialah versi Australia dan New Zealand.

Rujukan

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ English Adjective Diarkibkan 2011-10-09 di Wayback Machine – Oxford Advanced Learner's Dictionary – Oxford University Press ©2010.
  2. ^ Nationalencyklopedin "Världens 100 största språk 2010" The World's 100 Largest Languages in 2010
  3. ^ "Future of English" (PDF). The British Council. Dicapai pada 24 August 2011. (page 10)
  4. ^ آموزش زبان انگلیسی
  5. ^ Wolfram 2006, m/s. 334–335.
  6. ^ Curtis, Andy. Color, Race, And English Language Teaching: Shades of Meaning. 2006, page 192.
  7. ^ "Ethnologue, 1999". Web.archive.org. Diarkibkan daripada yang asal pada 1999-04-29. Dicapai pada 2010-10-31.CS1 maint: bot: original URL status unknown (link)
  8. ^ CIA World Factbook Diarkibkan 2014-03-07 di Wayback Machine, Field Listing — Languages (World).
  9. ^ Languages of the World (Charts) Diarkibkan 2011-09-27 di Wayback Machine, Comrie (1998), Weber (1997), and the Summer Institute for Linguistics (SIL) 1999 Ethnologue Survey. Available at The World's Most Widely Spoken Languages Diarkibkan 2011-09-27 di Wayback Machine
  10. ^ Mair, Victor H. (1991). "What Is a Chinese "Dialect/Topolect"? Reflections on Some Key Sino-English Linguistic Terms" (PDF). Sino-Platonic Papers.
  11. ^ Crystal, David (2003). English as a Global Language (ed. 2nd). Cambridge University Press. m/s. 69. ISBN 9780521530323., cited in Power, Carla (7 March 2005). "Not the Queen's English". Newsweek.
  12. ^ "U.S. Census Bureau, Statistical Abstract of the United States: 2003, Section 1 Population" (PDF). U.S. Census Bureau. m/s. 59 pages. Table 47 gives the figure of 214,809,000 for those five years old and over who speak exclusively English at home. Based on the American Community Survey, these results exclude those living communally (such as college dormitories, institutions, and group homes), and by definition exclude native English speakers who speak more than one language at home.
  13. ^ a b "The Cambridge Encyclopedia of the English Language, Second Edition, Crystal, David; Cambridge, UK: Cambridge University Press, [1995] (2003-08-03)". Cambridge.org. Dicapai pada 2010-04-21.
  14. ^ Population by mother tongue and age groups, 2006 counts, for Canada, provinces and territories–20% sample data Diarkibkan 2009-03-10 di Wayback Machine, Census 2006, Statistics Canada.
  15. ^ Census Data from Australian Bureau of Statistics Main Language Spoken at Home. The figure is the number of people who only speak English at home.
  16. ^ Figures are for speakers of Nigerian Pidgin, an English-based pidgin or creole. Ihemere gives a range of roughly 3 to 5 million native speakers; the midpoint of the range is used in the table. Ihemere, Kelechukwu Uchechukwu. 2006. "A Basic Description and Analytic Treatment of Noun Clauses in Nigerian Pidgin." Nordic Journal of African Studies 15(3): 296–313.
  17. ^ Census in Brief, page 15 (Table 2.5), 2001 Census, Statistics South Africa
  18. ^ "About people, Language spoken". Statistics New Zealand. Bancian 2006. Diarkibkan daripada yang asal pada 2009-10-15. Dicapai pada 2009-09-28. Check date values in: |date= (bantuan) (links to Microsoft Excel files)
  19. ^ Nancy Morris (1995). Puerto Rico: Culture, Politics, and Identity. Praeger/Greenwood. m/s. 62. ISBN 0275952282.
  20. ^ Languages Spoken in the US Diarkibkan 2009-01-17 di Wayback Machine, National Virtual Translation Center, 2006.
  21. ^ U.S. English Foundation Diarkibkan 2008-01-12 di Wayback Machine, Official Language Research – United Kingdom.
  22. ^ "U.S. English, Inc". Us-english.org. Diarkibkan daripada yang asal pada 2010-01-06. Dicapai pada 2010-04-21.
  23. ^ [1] Diarkibkan 2011-04-29 di Wayback Machine, Language Policy Research Center
  24. ^ "International Maritime Organisation". Imo.org. Diarkibkan daripada yang asal pada 2003-12-27. Dicapai pada 2010-04-21.
  25. ^ 2006 survey by Eurobarometer, in the Official EU languages website
  26. ^ "Microsoft Word — SPECIAL NOTE Europeans and languagesEN 20050922.doc" (PDF). Dicapai pada 2010-04-21.
  27. ^ Crystal 2003b, m/s. 107.

Pautan luar

[sunting | sunting sumber]

Kamus

[sunting | sunting sumber]

Bacaan lanjutan

[sunting | sunting sumber]
  • Baugh AC and Cable T. A history of the English language (5th ed), Routledge, 2002 (ISBN 0-415-28099-0)
  • Bragg, Melvyn The Adventure of English: The biography of a Language, Arcade Publishing, 2004. ISBN 1-55970-710-0
  • Crystal, David (1997). English as a Global Language, Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-53032-6.
  • Crystal, D. The Cambridge encyclopedia of the English language (2nd ed), Cambridge University Press, 2003 (ISBN 0-521-53033-4)
  • Halliday, MAK. An introduction to functional grammar (2nd ed), London, Edward Arnold, 1994 (ISBN 0-340-55782-6)
  • McArthur, T (ed). The Oxford Companion to the English Language, Oxford University Press, 1992 (ISBN 0-19-214183-X)
  • Robinson, Orrin, "Old English and Its Closest Relatives", Stanford Univ Press, 1992 (ISBN 0-8047-2221-8)
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Bahasa_Inggeris&oldid=6275472"