Pergi ke kandungan

Pertubuhan Kerjasama Islam

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
(Dilencongkan daripada Pertubuhan Persidangan Islam)
Pertubuhan Kerjasama Islam
منظمة التعاون الإسلامي (ar)
Organisation of Islamic Cooperation (en)
Organisation de Coopération Islamique (fr) Sunting nilai ini di Wikidata
Kerangka
KependekanOIC Sunting ini di Wikidata
Jenis/bentuk sahPertubuhan antarabangsa, pertubuhan antara kerajaan, Islamic organization Sunting ini di Wikidata
Bahasa rasmiBahasa Perancis, bahasa Arab, bahasa Inggeris Sunting ini di Wikidata
Tapak webwww.oic-oci.org Sunting ini di Wikidata
Twitter: OIC_OCI Sunting ini di Wikidata
Sejarah
Ditubuhkan25 September 1969 Sunting ini di Wikidata
Pengurusan
PengerusiHissein Brahim Sem Taha Sunting ini di Wikidata
SubsidiariStatistical, Economic and Social Research and Training Centre for Islamic Countries, OIC-StatCom, Pertubuhan Pendidikan, Saintifik dan Kebudayaan Dunia Islam, OIC Council of Foreign Ministers, Research Centre For Islamic History, Art and Culture Sunting ini di Wikidata
Lokasi
Ibu pejabatJeddah Sunting ini di Wikidata
Lokasi
Koordinat21°30′36.2″N 39°10′57.3″E Sunting ini di Wikidata
sunting · sunting di Wikidata
Lihat pendokumenan templat ini
Lihat pendokumenan templat ini

Pertubuhan Kerjasama Islam[1] atau OIC (منظمة المؤتمر الإسلامي; Organisation of Islamic Cooperation) ialah satu pertubuhan antarabangsa di kalangan negara-negara Islam yang mempunyai delegasi tetap ke Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB). Organisasi ini terdiri daripada gabungan 57 negara-negara Islam seluruh dunia yang kebanyakannya dari negara-negara Timur Tengah dan utara Afrika, Caucasus, Asia Tenggara, Asia Tengah, Balkan dan Asia Selatan. Negara-negara ini telah membuat keputusan untuk mengumpulkan sumber mereka bersama-sama bergabung bersatu tenaga dan suara untuk melindungi kepentingan dan memastikan kemajuan dan kebajikan umat Islam di seluruh dunia.

Bahasa rasmi organisasi berkenaan adalah Bahasa Arab, Inggeris dan Perancis.[2] Pada 28 Jun 2011, ia menukar namanya daripada Pertubuhan Persidangan Islam (Arab: منظمة المؤتمر الإسلامي) kepada Pertubuhan Kerjasama Islam.[3][4]

Sejarah dan matlamat

[sunting | sunting sumber]

Matlamat utama OIC adalah "untuk menggalakkan keeratan antara ahli negara-negara Islam; bagi menyelaras kerjasama antara negara ahli dalam bidang ekonomi, sosial, budaya, saintifik, dan bidang-bidang lain; bagi berusaha untuk menghapuskan perbezaan rasial dan diskriminasi dan menentang kolonial dalam semua bentuk; dan, untuk menyokong semua Muslim dalam usaha mereka mempertahankan maruah, kebebasan dan hak negara, membina jambatan antara jurang perbezaan budaya dunia dll".

Organisasi ini ditubuhkan di Rabat, Maghribi pada 25 September 1969 dengan persidangan pertamanya berlangsung di Rabat pada 22 September hingga 25 September.

Persidangan yang kesepuluh diadakan pada 16 dan 17 Oktober 2003 di PICC, Putrajaya yang dirasmikan oleh Perdana Menteri Malaysia ke-5, Tun Abdullah Ahmad Badawi. Kini Malaysia adalah Pengerusi Pertubuhan Persidangan Islam (OIC).

YTM Tunku Abdul Rahman Putra Al-Haj, Perdana Menteri Malaysia yang pertama pernah dilantik sebagai Setiausaha Agung OIC yang pertama.

Pertubuhan Persidangan Islam (OIC) lahir pada 12 Rejab 1389 Hijrah apabila pemimpin dunia bersidang buat pertama kalinya di Rabat, Maghribi bagi membincangkan strategi ummah berikut pembakaran Masjid Al-Aqsa di Baitulmaqdis[5] yang menjadi kiblat pertama umat Islam. Mesyuarat persediaan di Rabat pada 8 dan 9 September dihadiri tujuh negara termasuk Malaysia bersetuju mencadangkan kepada Ketua negara dan kerajaan Islam supaya mengadakan sidang kemuncak Islam di Rabat. Jemputan dihantar kepada 25 negara itu yang dianjur oleh Raja Hassan II Maghribi, dan Malaysia diwakili oleh perdana menteri masa itu, Allahyarham Tunku Abdul Rahman Putra Al-Haj. Sidang kemuncak berikutnya diadakan:-

  • Lahore, Pakistan (1972)
  • Makkah/Taif, Arab Saudi (1981)
  • Casablanca, Maghribi (1984)
  • Dakar, Senegal (1991)
  • Casablanca, Maghribi (1994)
  • Teheran, Iran (1997)
  • Doha, Qatar (2000)
  • Putrajaya, Malaysia (2003)

Setiausaha Agung OIC

[sunting | sunting sumber]
  1. Tunku Abdul Rahman Putra ( Malaysia 1971-1973)
  2. Hassan Al-Touhami ( Mesir 1974-1975)
  3. Dr Amadou Karim Gaye ( Senegal 1975-1979)
  4. Habib Chatty ( Turki 1979-1984)
  5. Syed Sharifuddin Pirzada ( Pakistan, 1985-1988)
  6. Dr Hamid Algabid ( Niger, 1989-1996)
  7. Dr Azeddine Laraki ( Maghribi, 1997-2000)
  8. Dr Abdelouahed Belkeziz ( Maghribi, 2001-2004)
  9. Prof Dr Ekmeleddin Ihsanoglu ( Turki, 2005-)

Keanggotaan

[sunting | sunting sumber]
Peta negara-negara anggota OIC (hijau) dan pemerhati(merah) seperti Rusia dan Thailand

Nota: Jadual boleh disusun secara harfiah atau kronologi dengan menggunakan ikon "><".

Negara Anggota Menyertai Nota
 Afghanistan, Republik Islam 1969 Digantung 1980 - Mac 1989
 Algeria, Republik Demokratik Rakyat 1969
 Chad, Republik 1969
Mesir, Republik Arab 1969 Digantung Mei 1979 - Mac 1984
 Guinea, Republik 1969
 Indonesia, Republik 1969
 Iran, Republik Islam 1969
 Jordan, Kerajaan Hasyimiah 1969
 Kuwait, Negara 1969
 Lubnan, Republik 1969
 Libya, Negara 1969
 Malaysia, Kerajaan 1969
 Mali, Republik 1969
 Mauritania, Republik Islam 1969
 Maghribi, Kerajaan 1969
 Niger, Republik 1969
Pakistan, Republik Islam 1969
 Negara Palestin[6] 1969[7]
 Arab Saudi, Kerajaan 1969
 Senegal, Republik 1969
 Sudan, Republik 1969
 Somalia 1969
 Tunisia, Republik 1969
Turki, Republik 1969
Republik Arab Yaman Republik Arab Yaman 1969 Dari 1990 sebagai Republik Yaman bergabung dengan Republik Demokratik Rakyat Yaman
 Bahrain, Negara 1970 Dari 2003 sebagai Kerajaan Bahrain
 Oman, Kesultanan 1970
 Qatar, State of 1970
 Syria Republik Arab 1970
 Emiriah Arab Bersatu 1970
 Sierra Leone, Republik 1972
 Bangladesh, Republik Rakyat 1974
 Gabon, Republik 1974
 Gambia, Republik 1974
 Guinea-Bissau, Republik 1974
 Uganda, Republik 1974
 Burkina Faso 1975
 Cameroon, Republik 1975
 Comoros, Kesatuan 1976
Iraq, Republik 1976
 Maldives, Republik 1976
 Djibouti, Republik 1978
 Benin, Republik 1982
 Brunei Darussalam 1984
 Nigeria, Republik Persekutuan 1986
 Azerbaijan, Republik 1991
 Albania, Republik 1992
 Kyrgyzstan, Republik 1992
 Tajikistan, Republik 1992
 Turkmenistan, Republik 1992
 Mozambique, Republik 1994
 Kazakhstan, Republik 1995
 Uzbekistan, Republik 1995
 Suriname, Republik 1996
 Togo, Republik 1997
 Guyana, Republik 1998
Côte d'Ivoire, Republik 2001
Digantung atau dikeluarkan
 Zanzibar Jan 1993 dikeluarkan Ogos 1993
Negara Pemerhati
 Bosnia dan Herzegovina 1994
 Republik Afrika Tengah 1997
 Republik Turki Cyprus Utara 1979 Official 2004
 Thailand, Kerajaan 1998
 Rusia, Persekutuan 2005
Pemerhati (Pertubuhan dan komuniti Islam)
Barisan Pembebasan Kebangsaan Moro 1977
Pemerhati (Institusi Islam)
Kesatuan Parlimen Negara Anggota OIC 2000
Forum Persidangan Belia Islam untuk Dialog dan Kerjasama 2005
Pemerhati (Pertubuhan antarabangsa)
Liga Arab 1975
Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu 1976
Pergerakan Negara-negara Berkecuali 1977
Kesatuan Afrika 1977
Pertubuhan Kerjasama Ekonomi 1995

Persidangan Kemuncak Islam

[sunting | sunting sumber]
Nombor Tarikh Negara Tempat
Pertama 22–25 September 1969  Maghribi Rabat
Kedua 22–24 Februari 1974  Pakistan Lahore
Ketiga 25–29 Januari 1981  Arab Saudi Makkah dan Taif
Keempat 16–19 Januari 1984  Maghribi Casablanca
Kelima 26–29 Januari 1987  Kuwait Bandar Kuwait
Keenam 9–11 Disember 1991  Senegal Dakar
Ketujuh 13–15 Disember 1994  Maghribi Casablanca
Luar Biasa Pertama 23-24 Mac 1997  Pakistan Islamabad
Kelapan 9–11 Disember 1997  Iran Teheran
Kesembilan 12–13 November 2000  Qatar Doha
Luar Biasa Kedua 4-5 Mac 2003  Qatar Doha
Kesepuluh 16-17 Oktober 2003  Malaysia Putrajaya
Luar Biasa Ketiga 7-8 Disember 2005  Arab Saudi Makkah
Kesebelas 13-14 Mac 2008  Senegal Dakar
Luar Biasa Keempat[8] 14–15 Ogos 2012  Arab Saudi Makkah

Kedudukan

[sunting | sunting sumber]

Isu-isu dan kontroversi

[sunting | sunting sumber]

Kesatuan Parlimen Negara-Negara OIC

[sunting | sunting sumber]

Kesatuan Parlimen Negara-Negara OIC (PUOICM) ditubuhkan di Iran pada tahun 1999 dan ibupejabatnya terletak di Tehran. Hanya ahli OIC berhak untuk mendapatkan keahlian dalam kesatuan PUOICM.

Pada 27 Jun 2007, Presiden Amerika Syarikat,George W. Bush . mengumumkan bahawa Amerika Syarikat menghantar seorang wakil utusan kepada OIC. Bush mengatakan perwakilan khusus kami akan mendengar dan belajar daripada wakil-wakil daripada negara-negara muslim, dan akan berkongsi pandangan dan nilai-nilai Amerika dengan mereka."[9] Sadha Cumber telah menjadi wakil AS pada 3 Mac 2008.

Pada 28 Mac 2008 OIC menambah suaranya dengan meningkatnya kritikan terhadap film "Fitna" oleh Belanda ahli parlimen Geert Wilders, yang memaparkan gambar mengganggu tindak kekerasan disandingkan dengan ayat-ayat dari Quran.[10]

Hak Asasi Manusia

[sunting | sunting sumber]

OIC menghasilkan Deklarasi Hak Asasi Manusia Kaherah dalam Islam. [11] Sementara penyokong tuntutan itu mendakwa bahawa ianya bukan merupakan alternatif daripada UDHR, melainkan saling melengkapi, Perkara 24 menyatakan bahawa "Semua hak-hak dan kebebasan yang ditetapkan dalam Perisytiharan ini tunduk pada syariat Islam" dan seterusnya, Perkara 25 menyatakan bahawa dengan "syariat Islam adalah satu-satunya sumber rujukan bagi penjelasan atau klarifikasi dari salah satu artikel daripada Perisytiharan ini." Percubaan untuk ungkapan ini diterima pakai oleh Pertubuhan Bangsa-Bangsa Dewan HAM telah menemukan penambahan kritikan, kerana bertentangan daripada UDHR, termasuk daripada kumpulan-kumpulan Muslim liberal. [12] Kritikan terhadap negara CDHR menyatakan dengan mentah-mentah bahawa ini adalah "manipulasi dan hiprokrasi", "direka untuk mencairkan, jika tidak sekali menghilangkan, hak asasi dan politik dilindungi oleh undang-undang antarabangsa" dan percubaan untuk "mengelakkan prinsip-prinsip [kebebasan dan kesetaraan]". [13][14][15]

Human Rights Watch (HRW) mengatakan bahawa OIC telah "tekad berjuang" dan berjaya dalam Majlis Hak Asasi Manusia Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu untuk melindungi negara daripada kritikan, melainkan jika bersangkutan pada kritikan terhadap Israel. Sebagai contoh, ketika para pakar bebas melaporkan pelanggaran Hak Asasi Manusia dalam Perang Lubnan 2006, "selepas negara daripada negara OIC mengambil bahagian untuk mengecam para pakar kerana berani melihat pelanggaran Israel sama juga dengan Hizbullah". OIC menuntut bahawa dewan "harus bekerja sama dengan kerajaan daripada hanya mengutuk mereka". HRW menjawab bahawa ini hanya berjaya jika mereka yang sedia bekerja sama dengan mereka; yang lain mengeksploitasi sikap pasif. [16][17]

Antisemitisme

[sunting | sunting sumber]

OIC menarik perhatian pada pembukaan sesi pertemuan di Putrajaya, Malaysia, pada tarikh 16 Oktober 2003, di mana Perdana Menteri Mahathir bin Mohamad dari Malaysia dalam sambutannya menegaskan bahawa Yahudi menguasai dunia: "Mereka mencipta sosialisme, komunisme, hak asasi manusia dan demokrasi , sehingga menganiaya mereka akan tampak menjadi salah, sehingga mereka dapat menikmati hak yang sama dengan orang lain. Dengan ini mereka telah menguasai negara-negara yang paling kuat dan mereka, masyarakat kecil ini, telah menjadi kekuatan dunia ". Beliau juga mengatakan bahawa "Orang-orang Eropah membunuh enam juta orang Yahudi keluar daripada 12 juta, tetapi hari ini orang-orang Yahudi menguasai dunia melalui wakil. Mereka membuat orang lain untuk berjuang dan mati untuk mereka". [18][19] Pidato diterima dengan sangat baik oleh para delegasi, termasuk banyak ahli politik berpangkat tinggi, yang menjawab dengan berdiri". </ref>[20][21] Bagaimanapun reaksi-reaksi antarabangsa dan bukan Muslim melahirkan rasa sangat terkejut. "Kami melihat mereka dengan jijik dan cemuhan, " kata Kementerian Luar Negeri AS, dan menteri luar negeri Itali, mewakili Kesatuan Eropah, yang menyebut bahawa insiden ini merupakan "satu serangan serius". Namun, para pegawai Malaysia kemudian berpendapat bahawa apa yang Dr Mahathir telah cuba katakan, bahawa di sebalik penganiyaan terhadap masyarakat Yahudi, mereka telah bertahan - dengan menggunakan otak bukan otot. Mantan perdana menteri mengatakan hal ini dalam hubungannya dengan penurunan pengetahuan Islam pada abad ke-20. [20]

Keganasan atau Terrorisme

[sunting | sunting sumber]

Pada tahun 1999 OIC mengangkat Persidangan Antarabangsa Melawan Terorisme. [22] Human Rights Watch telah mencatatkan bahawa definisi terorisme dalam fasal 1 sebagai "setiap tindakan atau ancaman keganasan yang dilakukan dengan tujuan, antara lain, kehormatan orang imperiling , menduduki atau merebut awam ataupun milik peribadi, atau mengancam kestabilan, keutuhan kawasan, kesatuan politik atau kedaulatan negara "tidak jelas dan tidak jelas, dan merangkumi banyak yang umum diterima di luar pemahaman tentang konsep keganasan. Dalam pandangan HRW, ia melabelkan, atau boleh dengan mudah digunakan untuk melabelkan, sebagai tindakan pengganas, tindakan ekspresi kedamaian, berpersatuan dan berkumpul.[22]

Sarjana perundangan, Ben Saul daripada Universiti Sydney berpendapat bahawa definisi adalah subjektif dan ambigu dan menyimpulkan bahawa ada "bahaya serius daripada penggunaan kasar pengganas penuntutan terhadap lawan-lawan politik" dan lain-lain.[23]

Lebih jauh lagi, HRW yang prihatin dengan OIC yang tampak keengganan untuk mengakui sebagai tindakan terorisme yang melayani menyebabkan disokong oleh negara-negara ahli mereka. Perkara 2 berbunyi: "Perjuangan rakyat termasuk perjuangan bersenjata menentang pendudukan asing, pencerobohan, kolonialisme, dan hegemoni, yang ditujukan untuk pembebasan dan penentuan nasib sendiri." HRW telah mencadangkan kepada OIC bahawa mereka menganut "sudah berjalan lama dan diakui secara sejagat piawai hak asasi manusia antarabangsa"[22] - permintaan yang masih belum mengarah kepada keputusan apapun. Kontradiksi antara lain OIC dan pemahaman ahli PBB keganasan telah terhalang upaya PBB untuk menghasilkan persidangan komprehensif keganasan antarabangsa.[24] Pada pertemuan di Malaysia pada April 2002, delegasi telah membahas mengenai keganasan, tetapi gagal untuk mencapai takrifan itu. Mereka menolak, bagaimanapun, keterangan apapun dari Palestin yang berperang dengan Israel yang menggunakan keganasan. Mereka telah membuat pengisytiharan berasingan: "Kami menolak setiap upaya untuk menghubungkan keganasan dengan perjuangan bangsa Palestin dalam pelaksanaan hak-hak mereka untuk menubuhkan negara merdeka dengan Baitulmaqdis sebagai ibu negaranya." Bahkan, pada awal pertemuan, negara-negara OIC menandatangani pernyataan memuji Palestin dan "diberkati Intifadhah." Kata keganasan dihadkan untuk menggambarkan Israel, yang mereka dikutuk kerana "keganasan negara" dalam perang dengan rakyat Palestin.[25]

Pada ke-34 Persidangan Menteri Luar Negeri Islam (ICFM), sebuah bahagian OIC, pada Mei 2007, para menteri luar negeri mengistilahkan Islamofobia merupakan bentuk terburuk bagi terrorisme. [26]

Persengketaan dengan Thailand

[sunting | sunting sumber]

Thailand telah menjawab kritikan OIC bahawa pelanggaran hak asasi manusia di wilayah majoriti Muslim Pattani, Yala dan Narathiwat di Thailand selatan. Dalam pernyataan yang dikeluarkan pada 18 Oktober 2005, setiausaha agung OIC, Ihsanoglu telah menyuarakan keprihatinan atas konflik yang berterusan di selatan Thailand yang "meragut nyawa orang tak bersalah dan memaksa penghijrahan penduduk tempatan keluar dari tempat mereka". [27] Beliau juga menekankan bahawa pendekatan keselamatan oleh kerajaan Thailand terhadap krisis Thailand selatan akan memburukkan keadaan dan menyebabkan kekerasan berlanjutan. Pada 18-19 April 2009, pemimpin Patani yang dibuang negeri, Abu Yasir Fikri (lihat PULO) telah dijemput oleh OIC untuk berbicara tentang konflik dan telah memepersembahkan sebuah penyelesaian untuk menamatkan keganasan antara kerajaan Thailand dan etnik Melayu Muslim yang tinggal di selatan secara sosioeknomi diabaikan, yang telah berjuang melawan dasar asimilasi Thailand dan bagi pentadbiran sendiri semenjak ditawan oleh Thailand pada 1902. Abu Yasir Fikri mencadangkan sebuah enam jalan penyelesaian pada persidangan di Jeddah termasuklah mendapatkan hak-hak asasi yang sama seperti kumpulan lain apabila datang kepada hak-hak mendapatkan bahasa, agama dan budaya. Di dalam penyelesaian Abu Yasir Fikri juga mencadangkan bahawa Thailand membuang dasar diskriminasi terhadap orang Patani dan paling kurang membenarkan Patani hak untuk mentadbir negeri sendiri sama seperti daerah lain di Thailand sudah dapat, dengan alasan bahawa ini tidak bercanggah dengan perlembagaan Thailand kerana telah dilakukan di bahagian lain daripada Thailand dan ini hanyalah soal kemajuan politik. [29] Beliau juga mengkritik kerajaan Thailand peningkatan keganasan dengan menaja dan mencipta kumpulan bersenjata Buddha dan mempersoalkan niat mereka. Dia menambah bahawa dasar Thailand untuk tidak menyiasat rasuah, pembunuhan dan pencabulan hak asasi manusia yang dilakukan oleh Bangkok yang dipimpin pentadbiran dan anggota tentera terhadap penduduk Melayu muslim merupakan hambatan untuk mencapai keamanan dan penyembuhan luka-luka mendalam dilayan sebagai warga negara kelas ketiga. [28][29] Thailand telah menjawab kritikan ini terhadap dasarnya. Menteri Luar Negeri Thailand Kantathi Suphamongkhon telah berkata: "Kami telah membuat penjelasan kepada OIC beberapa kali bahawa keganasan di selatan tidak disebabkan oleh konflik agama dan kerajaan memberikan perlindungan kepada semua warga negara kita tanpa mengira agama." Kementerian Luar Negeri mengeluarkan kenyataan menolak kritikan OIC dan menuduhnya menyebarkan kesalahan pandangan dan salah maklumat mengenai keadaan di wilayah-wilayah selatan. "Jika sekretariat OIC benar-benar ingin mempromosikan penyebab keamanan dan harmoni di tiga wilayah selatan Thailand, tanggungjawab jatuh pada sekretariat OIC mengutuk keras militan, yang melakukan keganasan terhadap Muslim dan Buddha Thai. "[27][30] [31] HRW "[34] dan Amnesty Antarabangsa [31] telah melaungkan kekhuwatiran yang sama seperti OIC, mengingkari cubaan Thailand untuk mengabaikan masalah ini.

Persengketaan dengan India

[sunting | sunting sumber]

India telah juga menghentam OIC yang menyokong tuntutan PBB bagi plebisit di Kashmir. Lebih jauh daripada ini, selama keruwetan penyerahan tanah Amarnath 2008, kutukan OIC terhadap "penggunaan kekuatan berlebihan dan berterusan yang tidak berasas terhadap orang-orang Kashmir" disambut oleh tindakbalas India sebagai berkata: "OIC telah sekali lagi memilih untuk mengulas Jammu dan Kashmir dan urusan dalaman India yang mana tidak mempunyai locus standi ... Untuk menyeru penglibatan antarabangsa dalam urusan dalaman India yang berdaulat adalah tidak berasas, haram dan hanya mencerminkan pengembalian kepada pola fikiran yang telah menimbulkan keputusan yang tidak baik bagi Pakistan pada masa lalu. "[35] PBB menyatakan bahawa itu adalah "prihatin" tentang "aksi protes kekerasan" di Kashmir dan reaksi daripada negara India dan menyerukan untuk menahan diri daripada kedua belah pihak. [32]. Kashmir merupakan sebuah wilayah persengketaan yang dituntut oleh kedua Pakistan dan India. PBB tidak mengiktiraf tuntutan kedua-dua belah pihak untuk kedaulatan ke atas Kashmir. HRW [33] dan Amnesty International juga telah kritikal terhadap pelanggaran hak asasi manusia di Kashmir.

Rujukan

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ "13 Ogos - Najib Hadiri Sidang Kemuncak Luar Biasa OIC Di Mekah". Utusan Malaysia. Portal 1Klik. 2012. Dicapai pada 4 Mei 2014.
  2. ^ Haji Sahari Akim (6 Februari 2013). "OIC berusaha kukuhkan dunia Islam". Pelita Brunei. Dicapai pada 4 Mei 2014.
  3. ^ OIC changes name, emblem Diarkibkan 2014-10-23 di Wayback Machine Pakistan Observer. 30 Jun 2011
  4. ^ "Sukan perpaduan Islam pemanas badan ke Sukan SEA". myMetro. 2013/03/12. Dicapai pada 4 Mei 2014. Check date values in: |date= (bantuan)
  5. ^ "About OIC". Pertubuhan Kerjasama Islam. Diarkibkan daripada yang asal pada 2013-10-30. Dicapai pada 23 September 2013.
  6. ^ Menggantikan Pertubuhan Pembebasan Palestin selepas 1988.
  7. ^ OIC member states
  8. ^ Kersten Knipp (15 Ogos 2012). "Islamic group hopes to limit Syrian conflict". Deutsche Welle. Dicapai pada 15 Ogos 2012.
  9. ^ "salinan arkib". Diarkibkan daripada yang asal pada 2007-10-17. Dicapai pada 2007-10-17.
  10. ^ http://edition.cnn.com/2008/WORLD/europe/03/28/islam.film/index.html
  11. ^ Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama CDHRII
  12. ^ ’’Human Rights Brief’’ United Nations Update Accessed March 10, 2009.
  13. ^ Fatema Mernissi: Islam and Democracy, Cambridge 2002, Perseus Books, p. 67.
  14. ^ Ann Mayer, “An Assessment of Human Rights Schemes”, in Islam and Human Rights, p. 175. Westview 1999, Westview Press.
  15. ^ Robert Carle: "Revealing and Concealing: Islamist Discourse on Human Rights”, Human rights review, vol:6, No 3 April–June 2005.
  16. ^ How to Put U.N. Rights Council Back on Track Human Rights Watch, November 2, 2006.
  17. ^ The UN Human Rights Council Human Rights Watch Testimony Delivered to the US Senate Foreign Relations Committee, July 25, 2007.
  18. ^ Mahathir attack on Jews condemned CNN October 17, 2003.
  19. ^ Mahathir airs virulent anti-Semitism The Taipei Times, Friday, Oct 17, 2003
  20. ^ a b Muslim reaction to Mahathir speech BBC October 18, 2003.
  21. ^ Islamic Anti-Semitism New York Times October 18, 2003.
  22. ^ a b Organisation of the Islamic Conference: Improve and Strengthen the 1999 OIC Convention on Combating International Terrorism Human Rights Watch March 11, 2008.
  23. ^ Ben Saul: Branding Enemies: Regional Legal Responses to Terrorism in Asia ‘’Asia-Pacific Yearbook of International Humanitarian Law, 2008’’ Sydney Law School Legal Studies Research Paper No. 08/127, October 2008.
  24. ^ Patrick Goodenough: UN Anti-Terror Effort Bogged Down Over Terrorism Definition CNSNew.com, September 2, 2008.
  25. ^ The OIC's blind eye to terror The Japan Times April 9, 2002.
  26. ^ ‘Islamophobia Worst Form of Terrorism’ Arab News May 17, 2007.
  27. ^ a b http://www.patanipost.com/090418OIC.html
  28. ^ http://www.patanipost.com/OIC090419.html
  29. ^ https://archive.is/20130223213343/www.amnesty.org/en/region/thailand
  30. ^ http://www.islamonline.net/English/News/2005-10/20/article08.shtml
  31. ^ http://www.patanipost.com/OicResolution.html
  32. ^ http://www.unhchr.ch/huricane/huricane.nsf/view01/1058F3E39F77ACE5C12574B2004E5CE3?opendocument
  33. ^ http://www.hrw.org/legacy/reports/1999/kashmir/

Pautan luar

[sunting | sunting sumber]
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Pertubuhan_Kerjasama_Islam&oldid=6248832"