Pergi ke kandungan

Kesultanan Pahang Tua

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Kesultanan Pahang
كسلطانن ڤهڠ
Kesultanan Pahang
1470–1623
StatusKerajaan autonomi dalam Empayar Melaka (1470-1511)
Ibu negaraPekan
Bahasa yang umum digunakanBahasa Melayu Klasik
Agama
Islam Sunni
KerajaanMonarki
Sultan 
• 1470–1475
Muhammad Shah (pertama)
• 1685–1699
Mahmud Shah II (terakhir)
Sejarah 
• Established
1470
• Pencerobohan Aceh
1617
• Bersatuan dengan Johor
1623
Mata wangTampang, syiling emas dan perak asli
Didahului oleh
Diganti oleh
Kesultanan Melaka
Kerajaan Pahang Tua
Empayar Johor
Sekarang sebahagian dariMalaysia

Kesultanan Pahang Tua (Jawi: كسلطانن ڤهڠ ) juga dirujuk sebagai Kesultanan Pahang Lama, bertentangan dengan Kesultanan Pahang Moden, ialah sebuah negeri Melayu Islam yang ditubuhkan di timur semenanjung Melayu pada abad ke-15. Pada kemuncak pengaruhnya, Kesultanan merupakan kuasa penting dalam sejarah Asia Tenggara dan menguasai seluruh lembangan Pahang, bersempadan dengan utara, Kesultanan Pattani, dan berdampingan dengan Kesultanan Johor ke selatan. Di sebelah barat, ia juga meluaskan bidang kuasa ke atas sebahagian Selangor dan Negeri Sembilan zaman moden.[1]

  1. ^ Linehan 1973, halaman 31

Bibliografi

[sunting | sunting sumber]
  • Ahmad Sarji Abdul Hamid (2011), The Encyclopedia of Malaysia, 16 - The Rulers of Malaysia, Editions Didier Millet, ISBN 978-981-3018-54-9
  • Benjamin, Geoffrey, Issues in the Ethnohistory of Pahang, Lembaga Muzium Negeri Pahang (Museum Authority of Pahang)
  • Farish A Noor (2011), From Inderapura to Darul Makmur, A Deconstructive History of Pahang, Silverfish Books, ISBN 978-983-3221-30-1
  • Khoo, Gilbert (1980), From Pre-Malaccan period to present day, New Straits Times
  • Linehan, William (1973), History of Pahang, Malaysian Branch Of The Royal Asiatic Society, Kuala Lumpur, ISBN 978-0710-101-37-2