Pergi ke kandungan

Perang Arab–Israel 1948

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
(Dilencongkan daripada Perang Arab-Israel 1948)
Perang Arab–Israel 1948
Sebahagian daripada Perang Palestin 1947–1949

Kapten Avraham "Bren" Adan menaikkan Bendera Tinta di Umm Rashrash (sebuah tapak yang kini di Eilat), menandakan berakhirnya perang
Tarikh15 Mei 1948 – 10 Mac 1949[b]
(9 bulan, 3 minggu dan 2 hari)
Lokasi
Bekas Mandat British kepada Palestin, Semenanjung Sinai, selatan Lebanon
Keputusan
Perubahan
wilayah		 Israel mengekalkan kawasan yang diperuntukkan kepadanya oleh Pelan Pembahagian dan menawan ~60% daripada kawasan yang diperuntukkan kepada negara Arab; Pemerintahan Jordan Tebing Barat, pendudukan Mesir Genting Gaza
Pihak yang terlibat

 Israel

Sebelum 26 Mei 1948: Kumpulan paramiliter:

Selepas 26 Mei 1948:
Israel Defense Forces

Bantuan asing:
Mahal

 Liga Arab:

Tidak teratur:
Templat:Country data All-Palestine Holy War Army
Arab Liberation Army

Bantuan asing:
Muslim Brotherhood
 Pakistan
Sudan[5]
Komandan dan pemimpin
Israel David Ben-Gurion
Israel Yisrael Galili
Israel Yaakov Dori
Israel Yigael Yadin
Israel Mickey Marcus  †
Israel Yigal Allon
Israel Yitzhak Rabin
Israel David Shaltiel
Israel Moshe Dayan
Israel Shimon Avidan
Israel Moshe Carmel
Israel Yitzhak Sadeh		 Liga Arab Azzam Pasha
Templat:Country data Kingdom of Egypt King Farouk I
Templat:Country data Kingdom of Egypt Ahmed Ali al-Mwawi
Templat:Country data Kingdom of Egypt Muhammad Naguib
Templat:Country data Transjordan King Abdallah I
Templat:Country data Transjordan John Bagot Glubb
Templat:Country data Transjordan Habis Majali
Templat:Country data Kingdom of Iraq Muzahim al-Pachachi
Templat:Country data Syrian Republic Husni al-Za'im
Templat:Country data All-Palestine Haj Amin al-Husseini
Hasan Salama  †
Fawzi al-Qawuqji
Kekuatan
Israel: 29,677 (awalnya)
117,500 (akhirnya)		 Mesir: 10,000 awalnya, meningkat sehingga 20,000[perlu rujukan]
Transjordan: 7,500–10,000[8][9]
Iraq: 2,000 awalnya,[8] meningkat kepada 15,000–18,000[perlu rujukan]
Syria: 2,500[perlu rujukan]–5,000[8]
Lebanon: 436[10]
Arab Saudi: 800–1,200 (Egyptian command)
Yaman: 300[perlu rujukan]
Tentera Pembebasan Arab: 3,500–6,000.
Jumlaj:
13,000 (awalnya)
51,100 (minimum)
63,500 (maksimum)
Kerugian dan korban
6,373 terbunuh (kira-kira 4,000 pahlawan and 2,400 penduduk) Tentera Arab:
3,700–7,000 terbunuh
Tentera Palestin:
3,000–13,000 terbunuh (kedua-dua pahlawan dan penduduk)[11]

Perang Arab-Israel 1948 ( atau digelar jugak sebagai perang an nakbah dalam bahasa arab : النكبة bermaksud malapetaka ) ialah peringkat kedua dan terakhir perang Palestin 1947–49. Secara rasmi bermula setelah berakhirnya Mandat Britain untuk Palestin pada tengah malam 14 Mei 1948; Pengisytiharan Kemerdekaan Israel telah dikeluarkan pada awal hari itu, dan sebuah gabungan tentera negara-negara Arab memasuki wilayah Palestin Bermandat pada pagi 15 Mei.

Kematian pertama perang 1947-1949 Palestin berlaku pada 30 November 1947 semasa serangan dua bas yang membawa orang Yahudi.[12] Telah terjadi ketegangan dan konflik antara orang Arab dan Yahudi, dan antara mereka masing-masing dan tentera Inggeris sejak Deklarasi Balfour 1917 dan penubuhan Palestin Bermandat pada tahun 1920. Dasar British tidak dapat memuaskan hati kedua-dua orang Arab dan Yahudi. Penentangan Arab berkembang menjadi pemberontakan Arab 1936–1939 di Palestin, sementara penentangan Yahudi berkembang menjadi pemberontakan Yahudi di Palestin (1944-1947). Pada tahun 1947, ketegangan yang sedang berlangsung ini meletus menjadi perang saudara setelah 29 November 1947 penggunapakaian Rancangan Pembahagian Bangsa-Bangsa Bersatu untuk Palestin, yang merancang untuk membahagikan Palestin menjadi sebuah negara Arab, sebuah negara Yahudi, dan Rejim Antarabangsa Khas yang termasuk bandar-bandar di Baitulmaqdis dan Bethlehem.

Pada 15 Mei 1948, perang saudara berubah menjadi konflik antara Israel dan negara-negara Arab berikutan Perisytiharan Kemerdekaan Israel pada hari sebelumnya. Mesir, Transjordan, Syria, dan pasukan ekspedisi dari Iraq memasuki Palestin.[13] Pasukan penyerang menguasai kawasan Arab dan segera menyerang pasukan Israel dan beberapa penempatan Yahudi.[14][15] Pertempuran selama 10 bulan berlaku kebanyakannya di wilayah Palestin Bermandat dan di Semenanjung Sinai dan selatan Lubnan, terganggu oleh beberapa tempoh gencatan senjata.[16]

Akibat perang, negara Israel mengawal kawasan yang telah disarankan oleh Resolusi Majlis Umum PBB 181 untuk negara Yahudi yang dicadangkan, serta hampir 60 peratus kawasan negara Arab yang dicadangkan oleh Rancangan Pembahagian 1947,[17] termasuk wilayah Jaffa, Lydda, dan Ramle, Galilea, beberapa bahagian Negev, jalur lebar di sepanjang jalan Tel Aviv-Baitulmaqdis, Baitulmaqdis Barat, dan beberapa wilayah di Tebing Barat. Transjordan menguasai baki Palestin Bermandat, yang dilampirkan, dan tentera Mesir menguasai Genting Gaza. Pada Persidangan Jericho pada 1 Disember 1948, 2,000 wakil Palestin meminta penyatuan Palestin dan Transjordan sebagai langkah menuju kesatuan Arab sepenuhnya.[18] Konflik tersebut mencetuskan perubahan demografi yang signifikan di seluruh Timur Tengah. Kira-kira 700,000 orang Arab Palestin melarikan diri atau diusir dari rumah mereka di kawasan yang menjadi penguasaan Israel, dan mereka menjadi pelarian Palestin yang mereka sebut sebagai Al-Nakba ("bencana"). Dalam tiga tahun selepas perang, kira-kira 700,000 orang Yahudi berhijrah ke Israel.[19] Kira-kira 260,000 orang Yahudi datang ke Israel dari dunia Arab semasa dan sejurus selepas perang.[20]

Catatan

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ Lubnan telah memutuskan untuk tidak ikut serta dalam perang dan hanya mengambil bahagian dalam pertempuran al-Malikiya pada 5-6 Jun 1948.[2]
  2. ^ Perjanjian gencatan senjata terakhir dimuktamadkan pada 20 Julai 1949.

Rujukan

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ a b c d Oren 2003, p. 5.
  2. ^ Morris (2008), p. 260.
  3. ^ Gelber, pp. 55, 200, 239
  4. ^ Morris, Benny (2008), 1948: The First Arab-Israeli War, Yale University Press, p.205, New Haven, ISBN 978-0-300-12696-9.
  5. ^ Morris, 2008, p. 332.
  6. ^ Anita Shapira, L'imaginaire d'Israël : histoire d'une culture politique (2005), Latroun : la mémoire de la bataille, Chap. III. 1 l'événement pp. 91–96
  7. ^ Benny Morris (2008), p. 419.
  8. ^ a b c Micheal Clodfelter (2017). Warfare and Armed Conflicts: A Statistical Encyclopedia of Casualty and Other Figures, 1492–2015, 4th ed. McFarland & Company. m/s. 571. ISBN 9780786474707.
  9. ^ Tucker, Spencer (10 August 2010). The Encyclopedia of Middle East Wars: The United States in the Persian Gulf. ABC-CLIO. m/s. 662. ISBN 9781851099481. Dicapai pada 5 October 2019.
  10. ^ Hughes, Matthew (Winter 2005). "Lebanon's Armed Forces and the Arab-Israeli War, 1948–49". Journal of Palestine Studies. 34 (2): 24–41. doi:10.1525/jps.2005.34.2.024.
  11. ^ Morris 2008, pp. 404–06.
  12. ^ Benny Morris (2008). 1948: A History of the First Arab-Israeli War. Yale University Press. m/s. 76. ISBN 978-0300145243.
  13. ^ David Tal, War in Palestine, 1948: Israeli and Arab Strategy and Diplomacy, p. 153.
  14. ^ Benny Morris (2008), p. 401.
  15. ^ Zeev Maoz, Defending the Holy Land, University of Michigan Press, 2009 p. 4: 'A combined invasion of a Jordanian and Egyptian army started ... The Syrian and the Lebanese armies engaged in a token effort but did not stage a major attack on the Jewish state.'
  16. ^ Rogan and Shlaim 2007 p. 99.
  17. ^ Cragg 1997 pp. 57, 116.
  18. ^ Benvenisti, Meron (1996), City of Stone: The Hidden History of Jerusalem, University of California Press, ISBN 0-520-20521-9. p. 27
  19. ^ Morris, 2001, pp. 259–60.
  20. ^ Fischbach, Michael R. Jewish Property Claims Against Arab Countries. Columbia University Press, 2008, p.27

Pautan luar

[sunting | sunting sumber]
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Perang_Arab–Israel_1948&oldid=6147954"