Sejarah Seoul
Sejarah Seoul boleh disusur kembali sejauh 18 SM, walaupun manusia telah menduduki kawasan yang kini dikenali sebagai Seoul sejak Zaman Paleolitik. Seoul telah menjadi ibu kota banyak kerajaan di Semenanjung Korea sejak ia didirikan.
Sejarah awal
[sunting | sunting sumber]Prasejarah
[sunting | sunting sumber]
Dipercayai bahawa manusia tinggal di kawasan yang sekarang Seoul di sepanjang hilir Sungai Han semasa Zaman Paleolitik dan penyelidikan arkeologi menunjukkan bahawa orang mula menjalani kehidupan tetap di situ bermula pada Zaman Neolitik. Tinggalan prasejarah yang digali di Tapak Prasejarah Amsa (암사선사유적지, Amsa Seonsa Yujeokji), yang terletak di Amsa-dong, Daerah Gangdong, berasal dari sekitar 3,000 hingga 7,000 tahun yang lalu. Dengan pengenalan barang-barang gangsa dari sekitar 700 SM, petempatan secara beransur-ansur mula menyebar dari lembangan sungai menuju ke kawasan pedalaman.
Tiga Kerajaan dan zaman Silla Bersatu
[sunting | sunting sumber]Pada tahun 18 SM, kerajaan Baekje mendirikan ibu kotanya, Wiryeseong (위례성), yang dipercayai berada di Seoul moden. Baekje kemudian berkembang daripada negara anggota konfederasi Mahan menjadi salah satu daripada Tiga Kerajaan Korea. Terdapat beberapa peninggalan tembok kota di kawasan Seoul yang berasal dari zaman ini. Antaranya, Pungnap Toseong (풍납 토성), tembok tanah di bahagian tenggara Seoul moden, (di Pungnap-dong, betul-betul berhampiran kawasan Jamsil-dong) dipercayai secara meluas sebagai tapak utama Wiryeseong. Tembok tanah lain, Mongchon Toseong (몽촌 토성), yang terletak berdekatan, juga berasal dari awal zaman Baekje.
Semua tapak ini berada di sebelah selatan Sungai Han, dan bukan milik daerah Seoul yang bersejarah (berpusat di Daerah Jongno moden), yang terletak di sebelah utara sungai.
Ketika Tiga Kerajaan bersaing untuk wilayah yang paling strategik di Semenanjung Korea ini, penguasaan diteruskan daripada Baekje kepada Goguryeo pada tahun 475 dan daripada Goguryeo kepada Silla pada tahun 553.
Silla segera menguasai kota tersebut dan kemudian seluruh semenanjung, dan dalam tempoh Silla Bersatu, Hanyang (한양; 漢陽) pertama kali merujuk kepada sebuah daerah di bandar itu, dan kemudian bandar itu sendiri.
Zaman Goryeo
[sunting | sunting sumber]Sejarawan mengagak bahawa kerajaan yang menguasai lembah Sungai Han juga akan memiliki kawalan strategik ke atasseluruh semenanjung, kerana ia merupakan pusat pengangkutan.[1]
Pada tahun 1104, Raja Sukjong dari Dinasti Goryeo membina sebuah istana di Kaesong (개성, 開 城), yang kemudian disebut sebagai Namgyeong (남경; 南京) atau "Ibu Kota Selatan". Seoul berkembang menjadi bandar berskala penuh dengan kepentingan politik semasa zaman ini.[2]
Zaman Joseon
[sunting | sunting sumber]Pada awal Dinasti Joseon pada tahun 1394, ibu kota dipindahkan ke Seoul, juga dikenal sebagai Hanyang dan kemudian sebagai Hanseong (한성, 漢城, "Kota benteng [di Sungai] Han"), dan kekal hingga kejatuhan dinasti tersebut.
Pada asalnya, seluruh bandar itu dikelilingi oleh tembok bulat besar (benteng batu keliling setinggi 20 kaki (6.1 m)) untuk memberikan keselamatan kepada warganya daripada binatang liar seperti harimau serta pencuri dan serangan luar. Bandar ini kemudiannya telah berkembang hingga ke luar tembok-tembok itu, dan walaupun tembok itu tidak lagi berdiri seperti dahulu (di luar pergunungan di utara kawasan pusat bandar), gerbangnya tetap berada berhampiran daerah pusat bandar Seoul, termasuk yang paling terkenal adalah Sungnyemun (biasanya dikenali sebagai Namdaemun, atau Gerbang Selatan) dan Heunginjimun (biasanya dikenal sebagai Dongdaemun, atau Gerbang Timur) tetapi juga Sukjeongmun (biasanya dikenal sebagai Bukdaemun, atau Gerbang Utara) dan empat gerbang yang lebih kecil termasuk Changuimun dan Hyehwamun. Semasa Dinasti Joseon, gerbang dibuka dan ditutup setiap hari, disertai dengan bunyi loceng besar. Sebagai sebuah wilayah ibu kota, Hanseong, terdiri daripada daerah-daerah dalaman (iaitu Bahasa Korea: 사대문 안, Sadaemun-an, 'di dalam tembok kota') dan daerah luar (Bahasa Korea: 성저 십리, Seongjeosip-ri, 'di luar tembok kota '; kira-kira 4 kilometer (2.5 bt) dari tembok kota). Sungai Jungnangcheon, Sungai Han, Gunung Bukhan, dan Hongjecheon membentuk sempadan wilayah pentadbiran.
-
Gyeonghungak ialah bangunan bertingkat Balai Daejojeon di Istana Changdeok. Tingkat pertama ialah Gyeonghungak, dan tingkat kedua ialah Jinggwangru. -
Jalan di hadapan istana Gyeongbokgung pada akhir abad ke-19, kini terletaknya jalan besar Sejong-daero. -
Gerbang Gwangwha, pintu gerbang utama istana -
Seoul pada tahun 1894. -
Waryong-dong, Seoul semasa akhir Dinasti Joseon. -
Kejiranan Seoul pada akhir Dinasti Joseon. -
Jalan sempit Seoul abad ke-19. -
Jalan Seoul abad ke-19. -
Kerajaan Perbandaran Hanseong. -
Kuil Syurgawi, sebuah tempat untuk Maharaja Korea melakukan upacara pemujaan. -
Seokeodang ialah bangunan dua tingkat di Istana Deoksugung yang dibina dalam gaya kediaman peribadi. -
Jibokjae, Perpustakaan Diraja Seoul pada akhir zaman Joseon.
Zaman Empayar Korea
[sunting | sunting sumber]
Pada akhir abad ke-19, setelah terasing selama beratus-ratus tahun, Seoul membuka pintunya kepada orang asing dan mula memodenkannya. Seoul menjadi bandar pertama di Asia Timur yang mempunyai sistem elektrik, trem, air, telefon, dan telegraf pada masa yang sama. Sebilangan besar ini disebabkan oleh perdagangan dengan negara asing seperti Perancis dan Amerika Syarikat. Sebagai contoh, Syarikat Elektrik Seoul, Syarikat Troli Elektrik Seoul, dan Syarikat Air Segar Seoul ialah syarikat gabungan Korea-Amerika. Pada tahun 1904, seorang Amerika dengan nama Angus Hamilton mengunjungi kota itu dan berkata, "Jalan-jalan di Seoul adalah megah, luas, bersih, dibuat dengan luar biasa dan disaliri dengan baik. Jalur yang sempit dan kotor telah dilebarkan, longkang telah ditutup, jalan raya diperluas. Seoul berada dalam jarak yang dapat diukur menjadi kota tertinggi, paling menarik dan paling bersih di Timur ".
-
Trem di Seoul semasa Empayar Korea (1903). -
Gwangtonggwan, bangunan ibu pejabat bekas Bank Daehan Cheon-il. -
Seokjojeon, istana Maharaja Empayar Korea. -
Hospital Taehan Seoul semasa Reformasi Gwangmu.
Zaman Korea Jajahan
[sunting | sunting sumber]Ketika Empayar Jepun mengilhak Empayar Korea, Jepun menggunakan Seoul sebagai ibu kota jajahan. Semasa di bawah pemerintahan jajahan (1910–1945), bandar ini disebut sebagai Keijo (京城); (Bahasa Korea: 경성, Gyeongseong atau Kyongsong, secara harfiah bermaksud "Ibu Kota" dalam Hanja.). Keijo ialah sebuah bandar (부/府) yang mempunyai 2 bahagian pentadbiran: Keijo sendiri dan Ryusan-ku (龍山區, 용산구, りゅうさんく). Gyeongseong pula ialah sebahagian daripada Wilayah Gyeonggi, bukannya menjadi bandar atau wilayah bebas seperti zaman Joseon dan kini. Pada tahun 1914, beberapa daerah luar prefektur diilhak dengan wilayah Goyang yang berdekatan (sekarang Bandar Goyang) lalu mengurangkan saiz pentadbiran wilayah tersebut. Pada tahun 1936, Gyeongseong berkembang sendiri ketika mengilhak Yeongdeungpo dari Daerah Siehung (Sekarang Bandar Siehung) dan bergabung kembali beberapa bahagian bekas daerah Gyeongseong (Sungin, Yeonghee, dll.) dari Kaunti Goyang. Bangunan Kerajaan Jeneral berfungsi sebagai pusat pemerintahan jajahan Korea tetapi diruntuhkan pada tahun 1995.
-
-
Stesen Keijo (sekarang Stesen Seoul). -
Dewan Bandar Keijo (kini Perpustakaan Metropolitan Seoul). -
Ibu Pejabat Bank Komersil Chosen. -
Bangunan Syarikat Nippo Keijo.
Perpecahan dan Perang Korea
[sunting | sunting sumber]Selepas Perang Dunia II dan pembebasan Korea, bandar ini mengambil nama Seoul sekarang. Ketika Republik Korea (Korea Selatan) diisytiharkan, negara baru ini mengambil bandar ini sebagai ibu kotanya. Pada tahun 1949, wilayah pentadbiran Seoul berkembang ke Ui-dong di utara, dan Guro-dong dan Daerim-dong di selatan, menggabungkan beberapa kawasan yang diiihak dari Seoul yang asli ke Kaunti Goyang pada tahun 1914.
Pada tahun 1950, Perang Korea meletus dan Seoul bertukar tangan antara pasukan Korea Utara dan pasukan Korea Selatan sebanyak empat kali, meninggalkan bandar itu sebahagian besarnya hancur pada akhir perang. Satu anggaran kerosakan yang besar menyatakan bahawa sekurang-kurangnya 191,000 buah bangunan, 55,000 buah rumah, dan 1,000 buah kilang musnah. Di samping itu, terdapat kebanjiran pelarian dari Utara, yang menggandakan bilangan penduduk bandar menjadi kira-kira 2.5 juta orang. Lebih separuh daripada mereka kehilangan tempat tinggal.
Pemerintah mempertimbangkan untuk memindahkan ibu kotanya ke Yeongdeungpo dan Bupyeong, yang berada di selatan Sungai Han.
Selepas perang, Seoul menjadi tumpuan usaha pembinaan semula dan pemodenan yang besar. Pertumbuhan ekonomi yang pesat dicapai semasa perindustrian tahun 1960-an dan 1970-an yang meningkatkan taraf hidup penduduk di Seoul.
Pada tahun 1963, Seoul berkembang luas dengan mengilhak sejumlah bandar dan kampung dari beberapa daerah sekitarnya di Wilayah Gyeonggi, seperti Bucheon, Siheung, Gwangju, Yangju, dan Gimpo. Namun, kebanyakan daerah yang baru digabungkan masih berkeadaan luar bandar sehinggalah kawasan Gangnam mula dikembangkan menjadi kawasan bandar sejak akhir 1970-an. Pada masa yang sama, Perbandaran Gwacheon (bandar Gwacheon hari ini) dan bahagian utara Perbandaran Barat (bandar Gwangmyeong hari ini) di Kaunti Siheung, sebahagian daripada Perbandaran Ojeong di Kaunti Bucheon, dan Perbandaran Sindo di Kaunti Goyang juga digabungkan ke dalam Daerah Perancangan Bandar Raya Metropolitan Seoul (Korea: 서울특별시 도시계획구역), menjadikan kawasan-kawasan ini sebagai daerah sementara untuk tambahan pengilhakan perbandaran rasmi ke dalam Seoul pada masa akan datang. Pada tahun 1973, beberapa bahagian Perbandaran Sindo di Kaunti Goyang (Jingwan-dong hari ini di Daerah Eunpyeong) secara rasmi diilhak ke dalam Seoul. Bahagian-bahagian lain dari Perbandaran Sindo, Goyang dan bahagian utara Perbandaran Barat, Siheung (Bandar Gwangmyeong hari ini) secara sementara dirancang untuk diilhak ke dalam Seoul, tetapi rancangan pengilhakan perbandaran akhirnya terkandas kerana penubuhan Bandar Gwangmyeong (selain lampiran pengilhakan Guro-gu) pada tahun 1981, kerana pertumbuhan pesat Kota Seoul menjadi perhatian besar pegawai pemerintah.
Bangunan pejabat dan pangsapuri bertingkat mula tumbuh di seluruh bandar semasa ledakan pembinaan pada tahun 1980-an. Pencemaran dan kesesakan lalu lintas menjadi masalah utama apabila pembandaran di negara ini semakin pesat dan semakin banyak orang mula bergerak ke Seoul dan kawasan sekitarnya. Walaupun jalur hijau didirikan di sekitar bandar untuk mencegah perebakan bandar, kawasan metropolitan Seoul segera menjadi yang ketiga terbesar di dunia daripada segi populasi dan salah satu yang paling ramai.
Hari ini, populasi kawasan Seoul merangkumi 20% daripada jumlah penduduk Korea Selatan.
Seoul juga ialah tuan rumah Sukan Olimpik Musim Panas 1988 dan juga salah satu tempat di Piala Dunia FIFA 2002.
Semasa tahun 1990-an, bandar ini mula menarik banyak pekerja dari negara lain, lantas mengubah demografi. Sebelum ini, hampir semua penduduk Seoul adalah warga Korea. Kini, terdapat kira-kira 200,000 orang warga asing yang tinggal di Seoul. Ini termasuk puluhan ribu guru Bahasa Inggeris dari Amerika Syarikat, Kanada, United Kingdom, Australia, New Zealand, dan negara berbahasa Inggeris lain serta pekerja dari Bangladesh, China, India, Indonesia, Mongolia, Nigeria, Pakistan, Filipina, Uzbekistan, dan Vietnam.
Pada tahun 1995, penyusunan semula sempadan antara Seoul dan Gwangmyeong dilaksanakan, menggabungkan bahagian Cheolsan 3-dong, Gwangmyeong di Daerah Geumcheon, Seoul. Sekitar waktu penggabungan kota 1995 di Korea Selatan, pemerintah pernah mempertimbangkan secara serius pembahagian Seoul menjadi beberapa perbandaran atau metropolitan, tetapi rancangan pembahagian tersebut terhenti kerana diagak dapat menimbulkan masalah serius dalam aspek pemerintahan metropolitan di Seoul.
Di samping itu, terdapat banyak tenaga pengajar bahasa dari negara-negara berbahasa Inggeris seperti Kanada, Australia, New Zealand, Afrika Selatan, Amerika Syarikat, dan UK, sebagai pusat perniagaan dan kewangan utama, Seoul juga mempunyai banyak eksekutif dan penganalisis dari Amerika Utara, Eropah, dan Jepun. Seoul menduduki tempat ketujuh di dunia dari segi jumlah syarikat transnasional Fortune 500 yang beribu pejabat di sana.[3] Ia juga merupakan bandar kedua termahal di dunia, di hadapan Tokyo dan Hong Kong (masing-masing berada di kedudukan ke-3 dan ke-4).[4]
Kegagalan penempatan semula ibu negara
[sunting | sunting sumber]Pada 11 Ogos 2004, pemerintah Korea Selatan mengumumkan mereka akan memindahkan ibu negara dari Seoul ke daerah Gongju pada tahun 2007, untuk meredakan tekanan kepadatan penduduk di Seoul dan meletakkan pusat pemerintahan ke jarak yang lebih aman dari Korea Utara sekiranya terjadi kes pencerobohan tentera Korea Utara.[5] Gongju terletak kira-kira 120 km (75 bt) di selatan Seoul. Kerajaan menganggarkan bahawa langkah itu mungkin tidak akan diselesaikan sebelum 2012.[5] Walaupun ia menjadi sebahagian daripada manifesto pilihan raya, rancangan ini menimbulkan kontroversi di seluruh negara. Pada 21 Oktober 2004, Mahkamah Perlembagaan Korea memutuskan bahawa berdasarkan undang-undang adat, undang-undang khas untuk penempatan semula ibu negara adalah tidak berperlembagaan kerana penempatan semula ialah masalah kebangsaan yang serius yang memerlukan referendum nasional atau semakan perlembagaan, sehingga secara efektifnya mengakhiri pertikaian.
Namun, pada akhir tahun 2004, pemerintah Korea Selatan mengumumkan rancangan untuk memindahkan sebahagian besar cabang pemerintah kebangsaan, kecuali Cabang Eksekutif, ke Gongju, lantas menghindari pelanggaran keputusan Mahkamah Perlembagaan dan masih membiarkan Seoul menjadi Ibu Negara Kebangsaan. Disebabkan rancangan ini disokong oleh mendiang presiden Roh Moo-hyun dan ditentang dengan sengit oleh parti pemerintah sekarang dan mantan presiden (Lee Myung-bak – mantan datuk bandar Seoul), langkah yang dirancang didiamkan kembali secara dramatik ketika Lee Myung-bak menjadi presiden. Pada tahun 2011, beberapa kerja awal telah dimulakan dalam pembinaan bangunan kerajaan baru di daerah Gongju. Tidak ada agensi kerajaan yang ingin menjauhi dari pusat kekuasaan di Seoul, jadi agensi yang mana yang akan dipindahkan adalah subjek perdebatan di sebalik tabir.
Bandar Raya Sejong ditubuhkan pada tahun 2007 sebagai sebahagian daripada usaha untuk memindahkan ibu negara. Ia dibuat daripada wilayah Chungcheong Selatan dan wilayah Chungcheong Utara untuk meredakan kesesakan di Seoul dan mendorong pelaburan di wilayah tengah negara itu. Sejak tahun 2012, Pemerintah Korea Selatan telah memindahkan banyak kementerian dan agensi ke Sejong, tetapi banyak yang masih tinggal di kota-kota lain - iaitu Seoul terletaknya Perhimpunan Kebangsaan, Rumah Biru dan banyak badan pemerintah yang penting masih ada.
Lihat juga
[sunting | sunting sumber]Rujukan
[sunting | sunting sumber]- ^ "Han River Park (Gangdong-gu)". Life in Korea. Dicapai pada 2008-01-16.
- ^ "Central Government Complex". Government Buildings Management Service, Republic of Korea. Diarkibkan daripada yang asal pada 14 May 2008. Dicapai pada 2008-01-16.
- ^ Richard Child Hill and June Woo Kim. GLOBAL CITIES & DEVELOPMENTAL STATES. Retrieved 27 June 2006.
- ^ Jeanne Sahadi. World's most expensive cities. 2006. Retrieved 27 June 2006.
- ^ a b S Korea chooses new capital site – BBC News