Hak untuk membantah
Hak untuk membantah boleh dinyatakan sebagai manifestasi hak kebebasan berhimpun, hak kebebasan berpersatuan, dan hak kebebasan bersuara . [1] Tambahan pula, bantahan dan sekatan terhadap bantahan telah berlangsung selagi kerajaan ada.
Dalam undang-undang antarabangsa
[sunting | sunting sumber]Banyak perjanjian antarabangsa mengandungi artikulasi yang jelas tentang hak untuk membantah. Perjanjian sedemikian termasuk , terutamanya Artikel 9 hingga 11; dan Perjanjian Antarabangsa 1966 mengenai Hak Sivil dan Politik, terutamanya Artikel 18 hingga 22. Artikel 9 menyatakan "hak kebebasan berfikir, hati nurani, dan agama." Perkara 10 menyatakan "hak untuk kebebasan bersuara." Perkara 11 menyatakan "hak kebebasan berpersatuan dengan orang lain, termasuk hak untuk membentuk dan menyertai kesatuan sekerja untuk melindungi kepentingannya." Walau bagaimanapun, dalam perjanjian ini dan lain-lain hak kebebasan berhimpun, kebebasan berpersatuan dan kebebasan bersuara tertakluk kepada had tertentu. Sebagai contoh, Perjanjian Antarabangsa mengenai Hak Sivil dan Politik mengandungi larangan " propaganda perang" dan advokasi " kebencian negara, kaum atau agama"; dan ia membenarkan sekatan kebebasan untuk berhimpun jika perlu "dalam masyarakat demokratik demi kepentingan keselamatan negara atau keselamatan awam, ketenteraman awam, perlindungan kesihatan awam atau moral atau perlindungan hak dan kebebasan orang lain. " (Perkara 20 dan 21) [2] Tempat yang berbeza telah meluluskan penjelasan mereka sendiri tentang hak-hak ini.
Walaubagaimanapun, bantahan tidak semestinya haruslah ganas atau menjadi ancaman kepada kepentingan keselamatan negara atau keselamatan awam. Bantahan juga tidak semestinya ketidaktaatan sivil, apabila bantahan tidak melibatkan pelanggaran undang-undang negara. Bantahan, malah kempen penentangan tanpa kekerasan, atau penentangan sivil, selalunya boleh mempunyai ciri (selain menggunakan kaedah tanpa kekerasan) menyokong secara positif perintah demokrasi dan perlembagaan. Sebagai contoh, hal ini boleh berlaku apabila penentangan sedemikian timbul sebagai tindak balas kepada rampasan kuasa tentera; atau dalam kes yang agak serupa mengenai keengganan kepimpinan negeri untuk menyerahkan jawatan berikutan kekalahan dalam pilihan raya.
Di institusi swasta
[sunting | sunting sumber]
Terdapat banyak majikan, institusi pendidikan, [3] serta persatuan profesional [4] mewujudkan dasar demonstrasi yang mengehadkan ahli mereka dari membantah, contohnya dengan mengehadkan mereka kepada zon bebas bersuara . Di Amerika Syarikat, mercu tanda 1969 Tinker v. Kes Mahkamah Agung Des Moines telah menetapkan hak pelajar untuk membantah selagi ia tidak menyebabkan "gangguan yang besar". [5]
Lihat juga
[sunting | sunting sumber]Rujukan
[sunting | sunting sumber]- ^ "The Historic Right to Peaceful Protest". YourRights.org.uk (Liberty). 19 September 2006. Diarkibkan daripada yang asal pada 30 April 2008.
- ^ Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms and/or International Covenant on Civil and Political Rights Office of the United Nations High Commissioner of Human Rights
- ^ Long, Waverly (2021-11-10). "Senior administrators emphasize Northwestern's demonstration policy". The Daily Northwestern. Dicapai pada 2022-03-21.
- ^ Mather, Victor (2020-06-10). "How Sports Leagues Regulate Athletes' Activism". The New York Times (dalam bahasa Inggeris). Dicapai pada 2022-03-21.
- ^ Shackelford, Kelly (November 2014). "Mary Beth and John Tinker and Tinker v. Des Moines : Opening the schoolhouse gates to first amendment freedom: TINKER (1969) AND STUDENTS' FREE SPEECH". Journal of Supreme Court History (dalam bahasa Inggeris). 39 (3): 372–385. doi:10.1111/j.1540-5818.2014.12054.x.