Pergi ke kandungan

Eigengrau

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Peningkatan nilai ambang berbanding pencahayaan latar belakang untuk pelbagai diameter sasaran (dalam arcmin). Data daripada jadual 4 dan 8 Blackwell (1946), diplot pada Crumey (2014). Lengkung rata pada cahaya malap menunjukkan Eigengrau.

Eigengrau (dalam bahasa Jerman bermaksud "kelabu intrinsik"; disebut [ˈʔaɪ̯gŋ̍ˌgʁaʊ̯]), juga dipanggil Eigenlicht (dalam bahasa Belanda dan bahasa Jerman bermaksud "cahaya intrinsik"), cahaya gelap, atau kelabu otak, ialah warna latar belakang kelabu gelap seragam yang dilaporkan oleh ramai orang yang melihatnya sewaktu ketiadaan cahaya. Istilah Eigenlicht bermula pada abad kesembilan belas,[1] tetapi jarang digunakan dalam penerbitan saintifik terkini. Istilah saintifik biasa untuk fenomena ini termasuk "hingar visual" atau "penyesuaian latar belakang". Istilah-istilah ini timbul kerana persepsi bidang yang sentiasa berubah-ubah terhadap titik hitam dan putih kecil yang dilihat dalam fenomena itu. [2]

Eigengrau dianggap lebih cerah berbanding objek hitam dalam keadaan pencahayaan biasa, kerana kontras adalah lebih penting kepada sistem visual berbanding kecerahan mutlak.[3] Sebagai contoh, langit malam kelihatan lebih gelap daripada Eigengrau kerana kontras yang diberikan oleh bintang.

Data ambang kontras, dikumpul oleh Blackwell[4] dan diplot oleh Crumey, menunjukkan Eigengrau berlaku pada pencahayaan penyesuaian di bawah lebih kurang 10−5 cd m−2 (25.08 mag arcsec−2 ). [5] Ini adalah keadaan had undang-undang Ricco.

Penyelidik menyedari seawal tahun 1860 bahawa bentuk lengkung kepekaan intensiti boleh dijelaskan dengan mengandaikan bahawa sumber hingar intrinsik dalam retina menghasilkan peristiwa rawak yang tidak dapat dibezakan daripada yang dicetuskan oleh foton sebenar.[6][7] Eksperimen kemudian pada sel rod kodok tebu (Rhinella marina) menunjukkan bahawa kekerapan kejadian spontan ini sangat bergantung pada suhu, yang mengimplikasikan ia disebabkan oleh pengisomeran haba rodopsin.[8] Dalam sel rod manusia, kejadian ini berlaku kira-kira sekali setiap 100 saat secara purata, dengan mengambil kira bilangan molekul rodopsin dalam sel rod, memberi implikasi bahawa separuh hayat molekul rhodopsin adalah kira-kira 420 tahun.[9] Ketidakbolehbezaan peristiwa gelap daripada tindak balas foton menyokong penjelasan ini, kerana rodopsin berada pada input rantai transduksi. Sebaliknya, proses seperti pembebasan neurotransmiter secara spontan tidak boleh diketepikan sepenuhnya. [10]

Lihat juga

[sunting | sunting sumber]
  • Halusinasi mata tertutup
  • Warna yang mustahil
  • Salji visual
  1. ^ Ladd, Trumbull (1894). "Direct control of the retinal field". Psychological Review. 1 (4): 351–55. doi:10.1037/h0068980.
  2. ^ Hansen RM, Fulton AB (January 2000). "Background adaptation in children with a history of mild retinopathy of prematurity". Invest. Ophthalmol. Vis. Sci. 41 (1): 320–24. PMID 10634637.
  3. ^ Wallach, Hans (1948). "Brightness Constancy and the Nature of Achromatic Colors". Journal of Experimental Psychology. 38 (3): 310–24. doi:10.1037/h0053804. PMID 18865234.
  4. ^ "H. Richard Blackwell, Contrast Thresholds of the Human Eye. Journal of the Optical Society of America Vol. 36, Issue 11, pp. 624-643 (1946)".
  5. ^ Crumey, A. (2014). Human contrast threshold and astronomical visibility. MNRAS 442, 2600–2619.
  6. ^ Barlow, H.B. (1972). "Dark and Light Adaptation: Psychophysics.". Visual Psychophysics. New York: Springer-Verlag. ISBN 978-0-387-05146-8.
  7. ^ Barlow, H.B. (1977). "Retinal and Central Factors in Human Vision Limited by Noise". Vertebrate Photoreception. New York: Academic Press. ISBN 978-0-12-078950-4.
  8. ^ Baylor, D.A.; Matthews, G; Yau, K.-W. (1980). "Two components of electrical dark noise in toad retinal rod outer segments". Journal of Physiology. 309: 591–621. doi:10.1113/jphysiol.1980.sp013529. PMC 1274605. PMID 6788941.
  9. ^ Baylor, Denis A. (1 January 1987). "Photoreceptor Signals and Vision". Investigative Ophthalmology & Visual Science. 28 (1): 34–49. PMID 3026986.
  10. ^ Shapley, Robert; Enroth-Cugell, Christina (1984). "Visual Adaptation and Retinal Gain Controls". Progress in Retinal Research. 3: 263–346. doi:10.1016/0278-4327(84)90011-7.