Pergi ke kandungan

Senarai Maharaja Byzantium

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
(Dilencongkan daripada Senarai Maharaja Bizantin)
Maharaja dan Autokrat Byzantium
Insignia empayar yang digunakan oleh
dinasti Palaiologos
Terakhir untuk memerintah
Constantine XI
6 Januari 1449 – 29 Mei 1453
Butiran
Penyandang pertamaConstantine I
Penyandang terakhirConstantine XI
Pembentukan11 Mei 330
Pemansuhan29 Mei 1453
PersemayamanIstana Besar Constantinople, Istana Blachernae
PelantikTidak dinyatakan, de facto, turun-temurun[1]
Penuntut takhtaTiada

Asas Constantinople pada 330 AD menandakan permulaan konvensional Empayar Rom Timur, yang jatuh ke Empayar Uthmaniyyah pada 1453 AD. Hanya maharaja yang diiktiraf sebagai pemerintah yang sah dan menjalankan kuasa kedaulatan yang disertakan, dengan mengecualikan maharaja bersama junior (symbasileis) yang tidak pernah mencapai status pemerintah tunggal atau kanan, serta pelbagai perampas atau pemberontak yang mendakwa gelaran empayar.

Senarai berikut bermula dengan Constantine the Great, maharaja Kristian pertama, yang membina semula kota Byzantium sebagai ibu kota empayar, Constantinople, dan yang dianggap oleh maharaja terkemudian sebagai pemerintah model. Sejarawan moden membezakan fasa akhir Empayar Rom ini sebagai Byzantine kerana kedudukan empayar berpindah dari Rom ke Byzantium, integrasi Empayar Kristian, dan penguasaan bahasa Yunani dan bukannya Latin.

Empayar Byzantine adalah penerusan undang-undang secara langsung bagi separuh timur Empayar Rom berikutan pembahagian Empayar Rom pada tahun 395. Maharaja yang disenaraikan di bawah sehingga Theodosius I pada tahun 395 adalah pemerintah tunggal atau bersama bagi seluruh Empayar Rom. Empayar Rom Barat berterusan sehingga 476. Maharaja Byzantine menganggap diri mereka sebagai maharaja Rom berturut-turut daripada Augustus;[2] istilah "Byzantine" menjadi konvensyen dalam pensejarahan Barat pada abad ke-19. Penggunaan gelaran "Maharaja Rom" oleh mereka yang memerintah dari Constantinople tidak dipertikaikan sehingga selepas pertabalan paus Charlemagne Frankish sebagai maharaja Rom Suci (25 Disember 800).

Dalam praktiknya, menurut sistem politik Helenistik, maharaja Byzantine telah diberikan kuasa penuh melalui Tuhan untuk membentuk negara dan rakyatnya, dia adalah pihak berkuasa dan penggubal undang-undang terakhir empayar dan semua karyanya adalah meniru kerajaan suci kerajaan. Tuhan, juga menurut prinsip Kristian, dia adalah dermawan dan pelindung utama umatnya.[3]

Gelaran semua Maharaja sebelum Heraclius secara rasminya adalah "Augustus", walaupun gelaran lain seperti Dominus juga digunakan. Nama mereka didahului oleh Kaisar Caesar dan diikuti oleh Augustus. Mengikuti Heraclius, gelaran itu lazimnya menjadi Basileus Yunani (Gr. Βασιλεύς), yang dahulunya bermaksud berdaulat, walaupun Augustus terus digunakan dalam kapasiti yang dikurangkan. Berikutan penubuhan saingan Empayar Rom Suci di Eropah Barat, gelaran "Autokrator" (Gr. Αὐτοκράτωρ) semakin digunakan. Pada abad-abad kemudian, Maharaja boleh dirujuk oleh orang Kristian Barat sebagai "Maharaja Yunani". Menjelang penghujung Empayar, formula empayar standard pemerintah Byzantine ialah "[nama Maharaja] dalam Kristus, Maharaja dan Autokrat orang Rom" (rujuk Ῥωμαῖοι dan Rûm).[4]

Dinasti adalah tradisi dan struktur biasa bagi pemerintah dan sistem kerajaan pada zaman pertengahan. Walau bagaimanapun, prinsip atau keperluan rasmi untuk pewarisan turun-temurun bukanlah sebahagian daripada tadbir urus Empayar,[5] penggantian turun temurun adalah adat dan tradisi, yang dijalankan sebagai kebiasaan dan mendapat manfaat daripada rasa legitimasi, tetapi bukan sebagai "peraturan" atau keperluan yang tidak boleh dilanggar atau tidak boleh dicabar untuk jawatan pada masa itu.

Ini merupakan senarai Maharaja Empayar Byzantium

Dinasti Konstantin

[sunting | sunting sumber]

Dinasti Theodosia

[sunting | sunting sumber]

Dinasti Justinia

[sunting | sunting sumber]

Dinasti Heraklia

[sunting | sunting sumber]

Dinasti Isauria

[sunting | sunting sumber]

Dinasti Amoria (Phrygia)

[sunting | sunting sumber]

Dinasti Makedonia

[sunting | sunting sumber]

Dinasti Proto-Komnena

[sunting | sunting sumber]

Dinasti Komnena

[sunting | sunting sumber]

Dinasti Angela

[sunting | sunting sumber]

Dinasti Lascara (berada dalam buangan sebagai Empayar Nicaea)

[sunting | sunting sumber]

Dinasti Palaeologa (dihidupkan di Kustantiniyah)

[sunting | sunting sumber]

Pada tahun 1453 Mehmed II menggulingkan Empayar Byzantine dan merampas gelaran Caesar; penggantinya meneruskan tuntutannya ini. Lihat Osmanli untuk senarai lengkap sultan Turki Uthmaniyyah.

Lihat juga

[sunting | sunting sumber]

Rujukan

[sunting | sunting sumber]

Nota
Ia amat sukar bagi menentukan dengan tepat bila Empayar Rom berakhir dan Empayar Byzantium bermula; Empayar Rom sebenarnya berpecah kepada bahagian timur dan barat untuk maksud pentadbiran oleh Diocletian pada 284. Calon bagi maharaja Byzantine pertama termasuk Konstantine I Empayar Rom (maharaja Kristian pertama, yang memindahkan ibunegara ke Konstantinople), Valens (Pertempuran Adrianople (378) merupakan salah satu cara tradisi memulakan tempoh medieval), Arcadius (sebagai Theodosius I sering dianggap maharaja terakhir Empayar Rom tunggal), dan Zeno I (kerana maharaja barat terakhir Romulus Augustus telah digulingkan ketika pemerintahannya). Yang lain menetapkan tarikh permulaan Empayar selewat Heraklius (yang menggantikan gelaran imperial Rom tradisi "Augustus" dengan "Basileus", perkataan Greek untuk "Maharaja", dan memberhentikan penggunaan bahasa Latin dengan menggunakan Greek sebagai bahasa rasmi). Anastasius I pada 498 menilai semula matawang, dengan menggunakan sistem nombor Greek. Dan juga, masyarakat Byzantine sendiri kekal menganggap empayar mereka sebagai Rom lebih dari satu millennium (seribu tahun).

Bibliografi

  1. ^ Nicol, Donald MacGillivray, Last Centuries of Byzantium, 1261–1453, Cambridge University Press, Second Edition, 1993, p. 72: "Penggantian takhta secara turun-temurun adalah adat atau kemudahan di Byzantium, bukan prinsip yang tidak boleh dilanggar. Maharaja, terutamanya dalam tempoh kemudian, akan bersusah payah untuk mencalonkan anak lelaki mereka sebagai maharaja bersama, untuk pemerintahan sebuah dinasti yang dibuat untuk kestabilan dan kesinambungan. Tetapi secara teori, jalan menuju takhta adalah 'carriere ouverte aux talents [kerjaya terbuka kepada bakat]..."
  2. ^ Hooker, Richard (1 October 2007). "European Middle Ages: The Byzantine Empire". Washington State University. Diarkibkan daripada yang asal pada 24 February 1999. Dicapai pada 25 August 2015.
  3. ^ Charanis, Peter (July 1969). "Early Christian and Byzantine Political Philosophy: Origins and Background. Francis Dvornik". Speculum. 44 (3): 459–460. doi:10.2307/2855514. ISSN 0038-7134. JSTOR 2855514.
  4. ^ Morrisson, Cécile (2013) "Displaying the Emperor's Authority and Kharaktèr on the Marketplace" in Armstrong, Pamela. Authority in Byzantium. Routledge. p. 72. ISBN 978-1409436089
  5. ^ p. 183, Karayannopoulous, Yanis, "State Organization, Social Structure, Economy, and Commerce", History of Humanity – Scientific and Cultural Development from the Seventh to the Sixteenth Centuries, Vol. IV, M. A. Al-Bakhit, L. Bazin, S. M. Cissoko and M. S. Asimov, Editors, UNESCO, Paris (2000)


Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Senarai_Maharaja_Byzantium&oldid=6277078"