Pergi ke kandungan

Sejarah diagnosis perubatan

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.

Sejarah diagnosis perubatan bermula dengan bersungguh-sungguh dari zaman Imhotep di Mesir Purba dan Hippocrates di Rom Kuno tetapi adalah jauh daripada sempurna walaupun limpah kurnia yang besar maklumat yang mudah diperolehi oleh penyelidikan perubatan termasuk penjujukan daripada genom manusia. Amalan diagnosis terus dipertahankan oleh teori yang dinyatakan pada awal abad ke-20.

Mesir Purba

[sunting | sunting sumber]

Dalam buku teks perubatan Mesir, Edwin Smith Papyrus yang ditulis oleh Imhotep (fl. 2630-2611 Sebelum Masihi; SM), ialah yang pertama menerapkan kaedah diagnosis perubatan untuk rawatan penyakit.[1]

Babylonia Purba

[sunting | sunting sumber]

Dalam buku teks perubatan Babylonia, Buku Panduan Diagnostik (bahasa Inggeris: Diagnostic Handbook) yang ditulis oleh Esagil-kin-apli (fl. 1069-1046 SM), telah memperkenalkan penggunaan empirisme, logik dan rasional dalam diagnosis penyakit.[2] Buku ini telah menggunakan peraturan logik dalam menggabungkan gejala yang diperhatikan pada tubuh mangsa atau pesakit dengan diagnosis dan prognosisnya.[3] Ia juga menerangkan gejala untuk pelbagai jenis epilepsi (atau sawan babi) dan penyakit yang berkaitan dengan diagnosis dan prognosis mereka yang kedua-duanya memainkan peranan penting dalam praktik Perubatan Babylon.[4][5]

Cina Kuno

[sunting | sunting sumber]

Ditakdirkan oleh perubatan Babilonia dan Mesir, perubatan tradisional Cina (TCM) sudah dijelaskan dalam teks kuno Cina, Huangdi Neijing (Cina ringkas: 黄帝内经; Cina tradisional: 黃帝內經; pinyin: Huángdì Nèijīng), telah bermula pada abad pertama atau kedua sebelum masihi.[6][7] Empat kaedah diagnostik TCM,[8] yang masih diamalkan sekarang ialah pemeriksaan,[9] dengar dan bau,[10] bertanya-tanya kepada pesakit,[11] dan pempalpatan.[12]

Dunia Islam

[sunting | sunting sumber]

Seorang doktor Arab, Abu Al-Qasim Al-Zahrawi, menulis pada hematologi di dalam bukunya Al-Tasrif (1000). Beliau memberikan gambaran pertama mengenai hemofilia, gangguan genetik keturunan di mana beliau menulis tentang sebuah keluarga Andalusia iaitu lelaki-lelaki yang mati akibat pendarahan setelah cedera ringan.[13] Seorang doktor Parsi, Abu Ali Al-Hussain Ibn Abdallah Ibn Sina (980-1037), dalam Kanun Perubatan, mempelopori idea sindrom dalam diagnosis penyakit tertentu.[14]

Rujukan

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ Encyclopædia Britannica
  2. ^ Horstmanshoff, Stol & Tilburg 2004, halaman 97–98
  3. ^ Horstmanshoff, Stol & Tilburg 2004, halaman 99
  4. ^ Stol 1993, halaman 5
  5. ^ Ginzburg 1984, halaman 90–91
  6. ^ Sivin 1993
  7. ^ Needham & Lu 1980, halaman 89–90
  8. ^ LearnTCM.com
  9. ^ Deng 1999, halaman 3–55, 1. Pemeriksaan
  10. ^ Deng 1999, halaman 56–62, 2. Dengar dan bau
  11. ^ Deng 1999, halaman 63–82, 3. Bertanya-tanya
  12. ^ Deng 1999, halaman 83–162, 4. Pempalpatan
  13. ^ Skinner 2001
  14. ^ Goodman 2003, halaman 155

Sumber

[sunting | sunting sumber]
  • Deng, Tietao (1999). "Section One: Examination Methods". Practical Diagnosis in Traditional Chinese Medicine (ed. edisi ke-5 percetakan semula, 2005). Elsevier. m/s. 1–162. ISBN 978-0-443-04582-0. LCCN 98037012. OCLC 98037012.
  • Diamandopoulos A. A., Goudas P. C. (2005). "The late Greco-Roman and Byzantine contribution towards the evolution of laboratory examinations of bodily excrement. Part 2: sputum, vomit, blood, sweat, autopsies". Clinical Chemistry and Laboratory Medicine. 43 (1): 90–96. doi:10.1515/CCLM.2005.014.
  • Encyclopædia Britannica. "Edwin Smith papyrus". Dicapai pada 2012-01-28.
  • Ginzburg, Carlo (1984). "Morelli, Freud, and Sherlock Holmes: Clues and Scientific Method". Dalam Eco, Umberto; Sebeok, Thomas (penyunting). The Sign of Three: Dupin, Holmes, Peirce. Bloomington, IN: History Workshop, Indiana University Press. m/s. 81–118. ISBN 978-0-253-35235-4. LCCN 82049207. OCLC 9412985.
  • Goodman, Lenn Evan (2003). Islamic Humanism. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-513580-0. LCCN 2002071525. OCLC 472527462.
  • Holford-Strevens L (1993). "The harmonious pulse". Classical Quarterly. 43 (2): 475–9. doi:10.1017/s0009838800040015. PMID 16437837.
  • Horstmanshoff, H. F. J.; Stol, Marten; Tilburg, Cornelis (2004). Magic and Rationality in Ancient Near Eastern and Graeco-Roman Medicine. Brill Publishers. ISBN 978-90-04-13666-3. LCCN 2004050576. OCLC 217878445.
  • LearnTCM.com. "Four diagnostic methods of traditional Chinese medicine". Diarkibkan daripada yang asal pada 2012-02-18. Dicapai pada 2012-01-28.
  • Lindberg, D. C., & Shank, M. H. (2013). The Cambridge history of science. Volume 2, Medieval science(The Cambridge history of science, v. 2; Cambridge history of science, v.2). Cambridge: Cambridge University Press.
  • Mooney L. R. (1984). "A middle English verse compendium of astrological medicine". Medical History. 28 (4): 406–419. doi:10.1017/s0025727300036280. PMC 1140013. PMID 6390033.
  • Needham, Joseph; Lu, Gwei-djen (1980). Celestial Lancets. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-21513-8. LCCN 79041734. OCLC 638024213.
  • Ghasemzadeh Nima, Zafari A. Maziar (2011). "A Brief Journey into the History of the Arterial Pulse". Cardiology Research and Practice. 2011: 164832. doi:10.4061/2011/164832. PMC 3147130. PMID 21811677.
  • Shamsi M.; Haghverdi F.; Ashtiyani S. C. (2014). "A Brief Review of Rhazes, Avicenna, and Jorjani's Views on Diagnosis of Diseases Through Urine Examination". Iranian Journal of Kidney Diseases. 8: 4.
  • Sivin, Nathan (1993). "Huang-ti nei-ching". Dalam Loewe, Michael (penyunting). Early Chinese Texts: A Bibliographical Guide. Berkeley: Institute for East Asian Studies, University of California, Berkeley. ISBN 978-1-55729-043-4. LCCN 93040281. OCLC 29356935.
  • Skinner, Patricia (2001). "Unani-tibbi" [denotes Arabic or Islamic medicine]. Encyclopedia of Alternative Medicine.
  • Stol, Marten (1993). Epilepsy in Babylonia. Brill Publishers. ISBN 978-90-72371-63-8. OCLC 29232876.
  • Wallis F (2000). "Signs and senses: diagnosis and prognosis in early medieval pulse and urine texts". Social History of Medicine. 13 (2): 265–78. doi:10.1093/shm/13.2.265.
  • Wittern-Sterzel R. (1999). Diagnosis: the doctor and the urine glass. Lancet, 354, SIV13.
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Sejarah_diagnosis_perubatan&oldid=5210911"