Pergi ke kandungan

Matlamat Pembangunan Mampan 11

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.

Matlamat Pembangunan Mampan 11: Bandar dan Masyarakat Mampan (SDG 11) ialah salah satu daripada 17 Matlamat Pembangunan Mampan yang ditubuhkan oleh Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) pada 2015. Misi rasmi SDG 11 adalah untuk "Menjadikan petempatan inklusif, selamat, berdaya tahan dan mampan."[1] Semua SDG mengambil kira bahawa tindakan dalam satu kawasan akan menjejaskan hasil dalam bidang lain juga, dan pembangunan itu mesti mengimbangi kemampanan sosial, ekonomi dan alam sekitar.[2]

Sasaran, penunjuk dan kemajuan

[sunting | sunting sumber]

PBB telah menetapkan 10 sasaran dan 15 penunjuk untuk SDG 11.[3] Sasaran menentukan matlamat dan penunjuk mewakili metrik yang mana dunia mensasarkan untuk menjejaki sama ada sasaran ini tercapai. Enam daripadanya akan dicapai pada tahun 2030 dan satu menjelang tahun 2020 dan tiga tidak mempunyai tahun sasaran. Setiap sasaran juga mempunyai satu atau dua indikator yang akan digunakan untuk mengukur kemajuan.

Peta dunia Penunjuk 11.1.1 pada 2014: "Jumlah orang yang tinggal di kawasan setinggan"[3]

Sasaran 11.1: Perumahan yang selamat dan mampu milik

[sunting | sunting sumber]

Tajuk penuh Sasaran 11.1 ialah "Menjelang 2030, pastikan akses kepada semua terhadap perumahan dan perkhidmatan asas yang mencukupi, selamat dan mampu milik serta menaik taraf kawasan setinggan."[1]

Sasaran ini mempunyai satu Penunjuk: Penunjuk 11.1.1, iaitu "Jumlah penduduk bandar yang tinggal di rumah setinggan."

Orang yang tinggal di kawasan setinggan tidak mempunyai akses air yang baik, sanitasi yang betul, ruang tinggal yang mencukupi dan perumahan yang tahan lama.[3]

Sasaran 11.1 adalah untuk memastikan akses kepada perumahan yang selamat dan mampu milik menjelang 2030. Penunjuk untuk mengukur kemajuan ke arah sasaran ini ialah nisbah penduduk bandar yang tinggal di kawasan setinggan atau penempatan tidak formal. Antara 2000 dan 2014, bahagian itu jatuh daripada 39% kepada 30%. Walau bagaimanapun, bilangan mutlak orang yang tinggal di kawasan setinggan meningkat daripada 792 juta pada 2000 kepada anggaran 880 juta pada 2014. Migrasi dari luar bandar ke bandar telah dicepatkan kerana populasi telah bertambah dan alternatif perumahan yang lebih baik tersedia.[4]

Sistem pengangkutan yang mampan mempertimbangkan kebimbangan perjalanan kumpulan sosioekonomi yang berbeza untuk mencapai kesahihan metrik kebolehaksesan. Menurut penyelidikan Bogota, perancangan pengangkutan dan pengangkutan harus diselaraskan dengan perancangan guna tanah. Pekerjaan dan kawasan kediaman agak tertumpu, dan persekitaran bandar dan pinggir bandar harus dirancang dan dibina semula secara bersama.[5]

Sasaran 11.2: Sistem pengangkutan yang berpatutan dan mampan

[sunting | sunting sumber]
Peta Penunjuk 11.2: {encemaran udara jirim zarah, 2016.

Teks penuh Sasaran 11.2 ialah "Menjelang 2030, sediakan akses kepada sistem pengangkutan yang selamat, mampu milik, mudah diakses dan mampan untuk semua, meningkatkan keselamatan jalan raya, terutamanya dengan meluaskan pengangkutan awam, dengan perhatian khusus kepada keperluan mereka yang berada dalam situasi terdedah, wanita, kanak-kanak, orang kelainan upaya dan orang tua."[1]

Sasaran ini mempunyai satu Penunjuk: Penunjuk 11.2.1 ialah "Kadaran penduduk yang mempunyai akses mudah kepada pengangkutan awam, mengikut jantina, umur dan kelainan upaya."[3] Menambah baik sistem pengangkutan untuk memperhalusi penggunaan kebolehcapaian adalah penting kerana disebabkan ketidakupayaan fizikal atau mental, gangguan penglihatan atau pendengaran, membawa beg berat atau melancong dengan kanak-kanak kecil, kerana ini menyebabkan purata 25% penduduk mengalami tahap pengurangan mobiliti.[6]

Salah satu isu utama yang timbul dalam menyediakan akses kepada sistem pengangkutan untuk semua adalah di banyak kawasan bandar yang kurang koordinasi antara pihak berkuasa tempatan dan pengendali pengangkutan awam.[7]

Sasaran 11.3: Perbandaran inklusif dan mampan

[sunting | sunting sumber]

Sasaran teks penuh 11.3 ialah "Menjelang 2030, tingkatkan pembandaran dan kapasiti yang inklusif dan mampan bagi perancangan dan pengurusan penempatan manusia yang mengambil bahagian, bersepadu dan mampan di semua negara."[1]

Sasaran mempunyai dua penunjuk: [3]

  • Penunjuk 11.3.1: "Nisbah kadar penggunaan tanah kepada kadar pertumbuhan penduduk"

Dalam jangka masa yang panjang mengikut pelbagai keadaan persekitaran, politik dan sosial, amalan guna tanah dibangunkan. Tanah yang digunakan bagi infrastruktur dan pembangunan mungkin berbeza disebabkan oleh permintaan terhadap sumber dan faktor sosioekonomi.[8] Menguruskan nisbah kadar penggunaan tanah kepada kadar pertumbuhan penduduk adalah penting kerana kesan perebakan bandar yang berlaku apabila berlaku penghijrahan penduduk ke wilayah baharu.[8] Dalam kes sedemikian, tanah pertanian dan tanah kosong menjadi diduduki apabila populasi bertambah yang kadang-kadang membawa kepada penukaran tanah pertanian kepada penempatan bandar, penebangan hutan, atau kawasan luar bandar bertukar kepada kawasan bandar.[8] Oleh itu, pelaksanaan kaedah yang lebih baik untuk pembandaran mampan dan mengurus penempatan manusia adalah penting dengan pertumbuhan penduduk.

  • Penunjuk 11.3.2: "Perkadaran bandar dengan struktur penyertaan langsung masyarakat sivil dalam perancangan dan pengurusan bandar yang beroperasi secara tetap dan demokratik"

Penunjuk 11.3.2 mungkin mencabar untuk dikira kerana penyertaan langsung mengikut perancangan bandar memerlukan implikasi bahawa hubungan yang membina diamalkan dengan negara atau pentadbir bandar. Walau bagaimanapun, hanya 20 daripada 211 negara yang mempunyai demokrasi langsung[9] yang membayangkan bahawa "rakyat melalui wakil mereka ditugaskan untuk mereka bentuk bersama-sama dasar untuk dibincangkan secara terbuka dan kemudian, diundi oleh orang ramai."[10]

Pada masa ini tiada data tersedia untuk penunjuk ini.[3]

Sasaran 11.4: Lindungi warisan budaya dan semula jadi dunia

[sunting | sunting sumber]

Teks penuh Sasaran 11.4 ialah "Kuatkan usaha untuk melindungi dan melindungi warisan budaya dan semula jadi dunia."[1]

Ia mempunyai satu penunjuk: Penunjuk 11.4.1 ialah "Jumlah perbelanjaan per kapita untuk pemeliharaan, perlindungan dan pemuliharaan semua warisan budaya dan semula jadi, dengan sumber pembiayaan (awam, swasta), jenis warisan (budaya, semula jadi) dan peringkat kerajaan (nasional, wilayah, dan tempatan/perbandaran)”.

Sasaran 11.5: Mengurangkan kesan buruk bencana alam

[sunting | sunting sumber]
Peta dunia Penunjuk 11.5.1, 2017: Kadar kematian akibat bencana alam.[3]
Peta untuk Penunjuk 11.5.2: Kerugian ekonomi bencana langsung per KDNK, 2018.
Carta Penunjuk 11.5.2: Kerugian ekonomi global akibat bencana per KDNK.

Teks penuh Sasaran 11.5 ialah "Menjelang 2030, mengurangkan dengan ketara bilangan kematian dan bilangan mangsa terjejas, dan mengurangkan kerugian ekonomi langsung per KDNK global yang disebabkan oleh bencana, termasuk bencana berkaitan air, dengan tumpuan kepada melindungi golongan miskin dan rakyat dalam situasi yang terdedah."[1]

Penunjuk sasaran ini ialah:[3]

  • Penunjuk 11.5.1: "Bilangan kematian, orang hilang dan mangsa terjejas langsung yang dikaitkan dengan bencana bagi setiap 100,000 penduduk. Penunjuk yang diukur di sini melaporkan kadar kematian orang dipindahkan secara dalaman, orang hilang dan jumlah bilangan yang terjejas oleh bencana alam"
  • Penunjuk 11.5.2: "Kerugian ekonomi langsung berhubung dengan KDNK global, kerosakan kepada infrastruktur kritikal dan bilangan gangguan kepada perkhidmatan asas, yang dikaitkan dengan bencana."

Di samping itu, perubahan iklim yang berterusan, dan pemanasan global berkemungkinan akan meningkatkan kedua-dua kekerapan dan keamatan cuaca, bahaya berkaitan iklim, seperti banjir, taufan, ribut dan membawa kepada kerugian ekonomi dan kematian yang besar. Sekitar 32–79 juta orang akan terdedah kepada banjir pantai jika suhu global meningkat sebanyak 2 °C.[11]

Sasaran 11.6: "Mengurangkan kesan alam sekitar bandar"

[sunting | sunting sumber]
Peta dunia Penunjuk 11.5.1, 2017: Orang pelarian dalaman akibat bencana alam.[3]
Carta Penunjuk 11.6.1: Kadar penduduk yang memiliki sistem kutipan sisa domestik, 2017.

Teks penuh Sasaran 11.6 ialah "Menjelang 2030, kurangkan kesan buruk terhadap alam sekitar di petempatan per kapita, termasuk dengan memberi perhatian khusus kepada kualiti udara dan pengurusan sisa perbandaran dan lain-lain."[1]

Sasaran mempunyai dua penunjuk: [3]

  • Penunjuk 11.6.1: Bahagian sisa pepejal domestik yang dikumpul dan diuruskan dalam kemudahan terkawal daripada jumlah sisa domestik yang dijana oleh petempatan.

Konsep petempatan "sifar sisa" berguna untuk dilaksanakan di dalam petempatan kerana ia mencadangkan konsep kitar semula 100% sisa untuk mengurangkan sisa berbahaya yang dihasilkan oleh bandar.[12] Memandangkan sistem pengurusan sisa adalah berkisarkan politik, alam sekitar, sosioekonomi dan teknologi, mungkin terdapat cabaran yang dihadapi untuk mencapai penunjuk 11.6.1 kerana faktor-faktor ini mewujudkan ciri terbina yang saling berkaitan dan dinamik.[12]

  • Penunjuk 11.6.2: "Tahap purata tahunan zarahan halus (cth. PM 2.5 dan PM10) di bandar (berwajaran populasi)"

Zarah (PM) di udara boleh menjejaskan sistem kardiovaskular dan organ utama yang lain. Pendedahan kronik akan membawa kepada risiko kesihatan lanjutan.[13]

Sasaran 11.7: Sediakan akses kepada ruang hijau dan awam yang selamat dan inklusif

[sunting | sunting sumber]

Teks penuh Sasaran 11.7 ialah: "Menjelang 2030, sediakan akses universal kepada ruang hijau dan awam yang selamat, inklusif dan boleh diakses, khususnya untuk wanita dan kanak-kanak, orang tua dan kelainan upaya."[1]

Dua penunjuk dalam sasaran ini termasuk:

  • Penunjuk 11.7.1: "Purata bahagian kawasan binaan bandar yang merupakan ruang terbuka untuk kegunaan awam untuk semua, mengikut jantina, umur dan orang kurang upaya"
  • Penunjuk 11.7.2: "Jumlah orang yang menjadi mangsa gangguan fizikal atau seksual, mengikut jantina, umur, status hilang upaya dan tempat kejadian, dalam 12 bulan sebelumnya"

Kampus universiti didapati mempunyai potensi besar untuk menyumbang kepada pembangunan kawasan hijau bandar. Ruang hijau memainkan peranan penting dalam meningkatkan kualiti hidup dan mengurangkan tekanan dan meningkatkan kesejahteraan keseluruhan, ia semakin menjadi sebahagian daripada kampus universiti.[14]

Universiti juga diiktiraf secara meluas sebagai pemacu utama promosi amalan kelestarian, penyelidikan, penglibatan peribadi, pencapaian matlamat SDG melalui penubuhan berasaskan pendidikan.[15]

Sasaran 11.a: Perancangan pembangunan negara dan wilayah yang kukuh

[sunting | sunting sumber]

Teks penuh Sasaran 11.a ialah "Menyokong hubungan ekonomi, sosial dan alam sekitar yang positif antara kawasan bandar, pinggir bandar dan luar bandar dengan mengukuhkan perancangan pembangunan negara dan kawasan."[1]

Ia mempunyai satu penunjuk: Penunjuk 11.a.1 ialah "Bilangan negara yang mempunyai dasar bandar negara atau rancangan pembangunan wilayah yang (a) bertindak balas terhadap dinamik penduduk; (b) memastikan pembangunan wilayah yang seimbang, dan (c) meningkatkan ruang fiskal tempatan."

Pada masa ini tiada data tersedia untuk penunjuk ini.[3]

Sasaran 11.b: Melaksanakan dasar demi inklusiviti, kecekapan sumber dan pengurangan risiko bencana

[sunting | sunting sumber]

Teks penuh Sasaran 11.b ialah "Menjelang 2020, meningkatkan dengan ketara, bilangan bandar dan penempatan manusia yang menerima pakai dan melaksanakan dasar dan rancangan bersepadu ke arah rangkuman, kecekapan sumber, mitigasi dan penyesuaian perubahan iklim, daya tahan bencana, dan membangun serta melaksanakan, selaras dengan Rangka Kerja Sendai Pengurangan Risiko Bencana 2015–2030, pengurusan risiko bencana holistik di semua peringkat."[1]

Tidak seperti kebanyakan SDG yang mempunyai tahun sasaran 2030, penunjuk ini ditetapkan untuk dicapai menjelang 2020.

Kedua-dua penunjuk tersebut termasuk: [3]

  • Penunjuk 11.b.1: "Bilangan negara yang menerima pakai dan melaksanakan strategi pengurangan risiko bencana negara selaras dengan Rangka Kerja Sendai Pengurangan Risiko Bencana 2015–2030"
  • Penunjuk 11.b.2: "Perkadaran kerajaan tempatan yang menerima pakai dan melaksanakan strategi pengurangan risiko bencana tempatan selaras dengan strategi pengurangan risiko bencana negara"

Baru-baru ini, beberapa cabaran dalam melaksanakan Rangka Kerja Sendai Pengurangan Risiko Bencana telah dikenal pasti, termasuk pengumpulan dan pelaporan data yang tidak konsisten, tidak tersusun, tidak teratur, kekurangan insentif untuk laporan proaktif kehilangan bencana, dan kekurangan mandat kerajaan mengenai pelaporan kerugian bencana.[16]

Sasaran 11.c: Menyokong negara kurang maju dalam pembinaan mampan dan berdaya tahan

[sunting | sunting sumber]

Teks penuh Sasaran 11.c ialah "Menyokong negara kurang maju, termasuk melalui bantuan kewangan dan teknikal, dalam membina bangunan yang mampan dan berdaya tahan menggunakan bahan binaan tempatan."[1]

Sasaran ini mempunyai satu Penunjuk: Penunjuk 11.c.1 ialah "perkadaran sokongan kewangan kepada negara paling kurang membangun yang diperuntukkan untuk pembinaan dan pengubahsuaian bangunan yang mampan, berdaya tahan dan cekap sumber menggunakan bahan binaan tempatan."

Cadangan telah dibentangkan pada tahun 2020 untuk memadamkan Penunjuk 11.c.1.[17]

Cabaran

[sunting | sunting sumber]

Kesan pandemik COVID-19

[sunting | sunting sumber]

Bandar-bandar di banyak negara telah menjadi pusat penyebaran COVID-19.[18] Kira-kira 60% daripada kes COVID-19 telah ditemui di kawasan bandar, lalu menjelaskan fungsi bandar dalam menjana dan mempercepatkan wabak itu.[19] Pertumbuhan penduduk, digabungkan dengan faktor tarikan bandar, seperti penumpuan aktiviti ekonomi dan ketersediaan perkhidmatan, mengakibatkan peningkatan kadar pembandaran.[19] Pembandaran ini ditambah pula dengan kesesakan seterusnya dan peningkatan mobiliti manusia di dalam bandar dan negara. Yang penting, kedua-dua kesesakan dan peningkatan mobiliti telah dinamakan sebagai beberapa penyumbang utama kepada penyebaran wabak melalui aerosol, titisan dan fomit.[19] SDG 11 telah terbukti sangat penting semasa pandemik COVID-19 dengan memastikan pengurangan pendedahan kepada mereka yang tinggal di kawasan sesak.[20]

Warisan budaya dan semula jadi merupakan pemacu ekonomi yang penting, terutamanya bagi negara membangun.[21] Dengan kejatuhan 98% dalam jumlah ketibaan antarabangsa pada 2020 berbanding 2019 akibat pandemik COVID-19, industri pelancongan dan sektor warisan budaya telah mengalami kerugian yang ketara.[21][22]

COVID-19 menyebabkan penyakit yang lebih teruk kepada individu tanpa tempat tinggal, dan mereka tidak dapat tidur dengan mencukupi, menjaga jarak sosial, atau mempunyai air yang selamat untuk diminum, yang semuanya menyumbang kepada kehilangan pekerjaan dan tiada sumber wang, yang juga punca kehilangan tempat tinggal mereka. Jurang digital antara kawasan bandar dan luar bandar serta penutupan tempat ibadat memburukkan lagi ketidaksamaan dan kesan negatif. Cabaran yang ditimbulkan oleh COVID-19 menunjukkan kepentingan bandar yang berdaya tahan, inklusif, berdaya tahan dan mampan.<ref name="Thoradeniya & Jayasinghe 2021">Thoradeniya, Tharanga; Jayasinghe, Saroj (December 2021). "COVID-19 and future pandemics: a global systems approach and relevance to SDGs". Globalization and Health. 17 (1): 59. doi:10.1186/s12992-021-00711-6. PMC 8139540. PMID 34020654.

Rujukan

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ a b c d e f g h i j k United Nations (2017) Resolution adopted by the General Assembly on 6 July 2017, Work of the Statistical Commission pertaining to the 2030 Agenda for Sustainable Development (A/RES/71/313)
  2. ^ "What are the Sustainable Development Goals?". United Nations Development Programme. Dicapai pada 6 September 2020.
  3. ^ a b c d e f g h i j k l Ritchie, Roser, Mispy, Ortiz-Ospina. "Measuring progress towards the Sustainable Development Goals." (SDG 11) SDG-Tracker.org, website (2018)
  4. ^ "Sustainable Development Goal 11". Sustainable Development Goals. 16 November 2017. Dicapai pada 16 November 2017.
  5. ^ Brussel, Mark; Zuidgeest, Mark; Pfeffer, Karin; van Maarseveen, Martin (30 January 2019). "Access or Accessibility? A Critique of the Urban Transport SDG Indicator". ISPRS International Journal of Geo-Information. 8 (2): 67. Bibcode:2019IJGI....8...67B. doi:10.3390/ijgi8020067.
  6. ^ Improving Access to Public Transport. OECD Publishing. 2004. doi:10.1787/9789282113257-en. ISBN 978-92-821-1325-7.[halaman diperlukan]
  7. ^ Improving Access to Public Transport. OECD Publishing. 2004. doi:10.1787/9789282113257-en. ISBN 978-92-821-1325-7.[halaman diperlukan]
  8. ^ a b c Sharma, Laxmikant; Pandey, Prem Chandra; Nathawat, M.S. (June 2012). "Assessment of land consumption rate with urban dynamics change using geospatial techniques". Journal of Land Use Science. 7 (2): 135–148. doi:10.1080/1747423X.2010.537790.
  9. ^ Direct democracy: The international IDEA handbook (PDF). International Institute for Democracy and Electoral Assistance. 2008. Dicapai pada 16 December 2021.
  10. ^ Saner, Raymond; Yiu, Lichia; Lazzaroni, Julia (2021). "Inclusive and Sustainable Urbanization: Using a Macropsychology Perspective to Strengthen the 2030 Sustainable Development Goals". Macropsychology: 253–272. doi:10.1007/978-3-030-50176-1_11. ISBN 978-3-030-50175-4.
  11. ^ Roy, Joyashree; Tschakert, Petra; Waisman, Henri; Halim, Sharina Abdul. "Sustainable Development Poverty Eradication and Reducing Inequalities" (PDF). IPCC. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 2019-06-08. Dicapai pada 2022-07-24.
  12. ^ a b Zaman, Atiq Uz; Lehmann, Steffen (1 December 2011). "Urban growth and waste management optimization towards 'zero waste city'". City, Culture and Society. 2 (4): 177–187. doi:10.1016/j.ccs.2011.11.007.
  13. ^ "Urban air pollution – what are the main sources across the world?". EU SCIENCE HUB, The European Commission's science and knowledge service. 30 November 2015. Dicapai pada 7 September 2020.
  14. ^ Brandli, Luciana Londero; Salvia, Amanda Lange; Da Rocha, Vanessa Tibola; Mazutti, Janaina; Reginatto, Giovana (2020). "The Role of Green Areas in University Campuses: Contribution to SDG 4 and SDG 15". Universities as Living Labs for Sustainable Development. World Sustainability Series. m/s. 47–68. doi:10.1007/978-3-030-15604-6_4. ISBN 978-3-030-15603-9.
  15. ^ Chankseliani, Maia; McCowan, Tristan (January 2021). "Higher education and the Sustainable Development Goals". Higher Education. 81 (1): 1–8. doi:10.1007/s10734-020-00652-w. PMC 7646712. PMID 33173242.
  16. ^ Wilkins, Aleeza; Pennaz, Alice; Dix, Monica; Smith, Adam; Vawter, Jacob; Karlson, Daniel; Tokar, Sezin; Brooks, Emily (April 2021). "Challenges and opportunities for Sendai framework disaster loss reporting in the United States". Progress in Disaster Science. 10: 100167. doi:10.1016/j.pdisas.2021.100167.
  17. ^ "IAEG-SDGs 2020 Comprehensive Review Proposals Submitted to the 51st session of the United Nations Statistical Commission for its consideration". United Nations, Department of Economic and Social Affairs, Statistics Division. Dicapai pada 1 September 2020.
  18. ^ United Nations. (n.d.). "Goal 11 | Department of Economic and Social Affairs". sdgs.un.org.
  19. ^ a b c Thoradeniya, Tharanga; Jayasinghe, Saroj (December 2021). "COVID-19 and future pandemics: a global systems approach and relevance to SDGs". Globalization and Health. 17 (1): 59. doi:10.1186/s12992-021-00711-6. PMC 8139540. PMID 34020654.
  20. ^ "SDGs still offer best option to reduce worst impacts of COVID-19 and to recover better".
  21. ^ a b Hosseini, Keyvan; Stefaniec, Agnieszka; Hosseini, Seyedeh Parisa (June 2021). "World Heritage Sites in developing countries: Assessing impacts and handling complexities toward sustainable tourism". Journal of Destination Marketing & Management. 20: 100616. doi:10.1016/j.jdmm.2021.100616.
  22. ^ UNESCO Institute of Statistics. (26 June 2020). "Initial launch of the SDG Indicator 11.4.1 Survey on cultural and natural heritage expenditure".
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Matlamat_Pembangunan_Mampan_11&oldid=6347519"