Pergi ke kandungan

Kelenturan (anatomi)

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Kucing meregang.

Kelenturan atau fleksibiliti merujuk kepada julat pergerakan anatomi dalam satu atau siri sendi sendi, dan panjang otot yang melintasi sendi untuk mendorong pergerakan atau gerakan membengkok. Tahap kelenturan adalah berbeza-beza antara individu, terutamanya dari segi perbezaan panjang otot berbilang sendi. Kelenturan pada sesetengah sendi boleh ditingkatkan ke tahap tertentu dengan senaman, dengan meregangkan komponen senaman biasa untuk mengekalkan atau meningkatkan kelenturan.

Unsur anatomi

[sunting | sunting sumber]

Sendi-sendi dalam tubuh manusia dikelilingi oleh membran sinovial dan rawan hialin yang melitup, melindungi dan menyuburkan sendi serta permukaannya.[1] Meningkatkan keanjalan otot julat mobiliti sendi meningkatkan fleksibiliti.

Ligamen terdiri daripada dua tisu berbeza: putih dan kuning. Tisu gentian putih tidak meregang, tetapi sangat kuat sehingga walaupun tulang patah, tisu itu akan kekal di tempatnya. Tisu putih membenarkan kebebasan pergerakan subjektif. Tisu elastik kuning boleh diregangkan dengan ketara dan kembali ke panjang asalnya.

Tendon tidak elastik, malah kurang mampu meregang. Tendon dikategorikan sebagai sejenis tisu penghubung. Tisu penghubung menyokong, mengelilingi, dan mengikat gentian otot. Mereka mengandungi kedua-dua tisu elastik serta tidak elastik.

Tisu areolar

[sunting | sunting sumber]
Singa yang meregang.

Tisu areolar adalah telap dan wujud secara meluas di seluruh badan. Tisu ini bertindak sebagai pengikat umum bagi semua tisu lain.[2]

Tisu otot

[sunting | sunting sumber]

Tisu otot diperbuat daripada bahan yang meregang. Ia disusun dalam berkas gentian selari.[3]

Reseptor regangan

[sunting | sunting sumber]

Reseptor regangan mempunyai dua bahagian: sel gelendong dan tendon Golgi. Sel gelendong, terletak di tengah otot, menghantar mesej agar otot mengecut.[4] Sebaliknya, reseptor tendon Golgi terletak berhampiran hujung serat otot dan menghantar mesej untuk otot berehat. Oleh kerana reseptor ini dilatih melalui penggunaan berterusan, regangan menjadi lebih mudah. Apabila refleks yang menghalang fleksibiliti dilepaskan, pembelahan menjadi lebih mudah untuk dilakukan. Pembelahan menggunakan julat pergerakan lengkap badan dan memberikan regangan yang lengkap.

Seorang pemain bola sepak Amerika yang meregang.

Kelenturan dapat dipertingkatkan dengan regangan.[5] Regangan hanya perlu dimulakan apabila otot adalah hangat dan suhu badan dinaikkan. Untuk menjadikan regangan berkesan, daya yang dikenakan pada badan mesti ditahan hanya sedikit di luar rasa sakit dan perlu ditahan sekurang-kurangnya sepuluh saat. Meningkatkan julat pergerakan mewujudkan postur yang baik dan membangunkan prestasi mahir dalam aktiviti harian yang meningkatkan jangka hayat dan kesihatan keseluruhan individu.[6]

Kedinamikan

[sunting | sunting sumber]

Fleksibiliti dinamik dikelaskan sebagai keupayaan untuk melengkapkan rangkaian penuh gerakan sendi. Ini adalah pelepasan tenaga dengan masa yang sesuai untuk otot mengecut.[7] Ia juga mengawal pergerakan apabila kelajuan meningkat sambil meregangkan bahagian badan. Bentuk regangan ini menyediakan badan untuk melakukan senaman fizikal dan prestasi sukan. Pada masa lalu, regangan statik sebelum bersenam merupakan satu amalan. Regangan dinamik meningkatkan julat pergerakan, aliran darah dan oksigen ke tisu lembut sebelum melakukan senaman. Semakin ramai jurulatih dan pelatih sukan menyedari peranan dalam regangan dinamik dalam meningkatkan prestasi dan mengurangkan risiko kecederaan.

Statik-aktif

[sunting | sunting sumber]

Regangan aktif-statik termasuk memegang posisi lanjutan dengan hanya kekuatan otot seperti memegang kaki di hadapan, sisi atau belakang. Fleksibiliti aktif statik memerlukan banyak kekuatan, menjadikannya paling sukar untuk dilakukan.

Regangan balistik adalah berasingan daripada semua bentuk regangan yang lain. Ia tidak termasuk regangan, sebaliknya gerakan melantun. Prestasi sebenar pergerakan balistik menghalang pemanjangan tisu. Pergerakan ini hanya perlu dilakukan apabila badan sangat panas; jika tidak, ia boleh menyebabkan kecederaan.

Setiap individu dilahirkan dengan julat pergerakan tertentu untuk setiap sendi dalam badan mereka. Dalam buku 1964 Finding Balance oleh Gigi Berardi, penulis menyebut tiga faktor yang mengehadkan: tuntutan pekerjaan, permintaan pergerakan, dan kesilapan latihan.[8]

Faktor dalaman

[sunting | sunting sumber]

Tuntutan pergerakan termasuk kekuatan, daya tahan dan julat pergerakan. Kesilapan latihan berlaku apabila badan digunakan secara berlebihan.[9] Secara dalaman, sendi, otot, tendon dan ligamen boleh menjejaskan fleksibiliti seseorang. Seperti yang dinyatakan sebelum ini, setiap bahagian badan mempunyai batasannya sendiri dan digabungkan, julat pergerakan boleh terjejas. Pemikiran pelaku semasa pergerakan dibuat juga boleh mempengaruhi julat mereka.

Tanda-tanda kecederaan

[sunting | sunting sumber]

Regangan terlalu lama atau terlalu banyak boleh membawa kecederaan.[10] Dalam kebanyakan aktiviti, julat pergerakan normal adalah lebih daripada mencukupi. Sebarang pergerakan secara tiba-tiba atau terlalu laju boleh menyebabkan otot menjadi tegang. Ini membawa kepada kesakitan yang melampau dan pemain harus membiarkan otot berehat seketika.

Lihat juga

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ Blakey (1994), m/s. 9.
  2. ^ Blakey (1994), m/s. 26.
  3. ^ Blakey (1994), m/s. 30.
  4. ^ Blakey (1994), m/s. 33.
  5. ^ Ashley (2004), m/s. 14.
  6. ^ Barratt (1964), m/s. 27.
  7. ^ Holt, Laurence E. (2008). Flexibility : a concise guide to conditioning, performance enhancement, injury prevention, and rehabilitation. Pelham, Thomas W., Holt, Jason. Totowa, N.J.: Humana Press. ISBN 9781603271059. OCLC 501802731.
  8. ^ Berardi (1964), m/s. 35.
  9. ^ Berardi (1964), m/s. 37.
  10. ^ Blakey (1994), m/s. 20.

Bibliografi

[sunting | sunting sumber]
  • Arnheim, Daniel D. Dance Injuries: Their Prevention And Care. 3rd ed. Princeton, NJ: Princeton Book Company, 1991. Bercetak.
  • Ashley, Linda. Essential Guide to Dance. 2nd ed. London: Hodder & Stoughton, 2004. Bercetak. ISBN 978-0340803202.
  • Barratt, Marcia, et al. Foundations For Movement. Dubuque, IA: Wm. C. Brown Co., 1964. Bercetak.
  • Berardi, Gigi. Finding Balance. 2nd ed. Routledge, NY: Routledge, 2005. Bercetak. ISBN 978-0415943390.
  • Blakey, W m/s. Stretching Without Pain. Canada: Twin Eagles Educational & Healing Institute, 1994. Bercetak. ISBN 978-1873017050.
  • Como, William. Raoul Gelabert's anatomy for the dancer with exercises to improve technique and prevent injuries. New York: Danad, 1964; 51-57. ASIN B000XYUX4Q.
  • Dilmen, Nevit. Stretching. 2009. Own Work. Wikimedia Commons. Web. 4 Dis. 2010.
  • Franklin, Eric N. Conditioning for Dance. Champaign, IL: Human Kinetics, 2004. Bercetak.
  • FvS. Split, gymnastics. 2005. Own Work. Wikimedia Commons. Web. 4 Dis. 2010.
  • Liedarback, "General considerations," m/s. 59.
  • McCharles, Rick. Gymnast jumping on beam. 2008. https://www.flickr.com/photos/71035721@N00/2972933329. Wikimedia Commons. Web. 4 Dis. 2010.
  • Pare, Caroline. Caroline Zhang in 2008 Skate Canada International. 2008. https://web.archive.org/web/20120724082853/http://everythingskating.com/. Wikimedia Commons. Web. 4 Dis. 2010.
  • Reinking, Ann, and Linda Szmyd. The Dancer's Workout. London: Bantam Books, 1984. Bercetak.
  • Ryan, Allan J., and Robert E. Stephens, eds. The Healthy Dancer: Dance Medicine for Dancers. Princeton, NJ: Princeton Book Company, 1987. Bercetak.
  • Stuart Wright, Dancer's Guide to Injuries of the Lower Extremity (New York: Cornwall Books, 1985), m/s. 14.
  • Swischuk, Leornard E. "Doing the Splits: Heard A Pop--Cannot Walk." Pediatric Emergency Care 23.11 (2007): 842-3. Web. 8 Sep. 2010. <http://ovidsp.tx.ovid.com>.