Pergi ke kandungan

Hijazi

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.

Skrip Hijazi (Bahasa Arab: خَطّ حِجَازِيّ ḫaṭṭ ḥijāzīy), secara harfiah, "mengaitkan Hijaz" ialah nama kolektif untuk beberapa skrip Arab awal yang berkembang di wilayah Hejaz di Semenanjung Arab, yang merangkumi kota Mekah dan Madinah. Tulisan jenis ini telah pun digunakan pada masa kemunculan Islam. Tulisan kaligrafi Hijazi dipanggil skrip Ma'il (مائل, "miring"), ini terdapat dalam beberapa manuskrip Al-Quran yang terawal. Kedua-dua istilah ini sering digunakan secara bergantian.

Hijazi adalah antara skrip yang terawal, besama dengan Mashq dan Kufi. Skrip terdahulu termasuk skrip Arab Utara Purba dan Arab Selatan.

Skrip ini sangat sudut berbanding dengan skrip Arab lain dan cenderung condong ke kanan. Skrip belum lagi mengandungi sebarang titik atau tanda diakritik untuk menunjukkan bunyi vokal: tetapi membezakan konsonan dengan penggunaan tanda sempang yang berselang-seli di atas bentuk huruf grafik.

Codex Ṣanʿāʾ: Sebuah manuskrip awal al-Quran dalam tulisan Hijazi (kurun ke-8 Masihi).

Kajian penulisan ini berdasarkan manuskrip al-Quran, dan tujuannya adalah untuk menentukan perbezaan dalam kumpulan dengan memerhatikan kriteria yang berbeza (saluran, susunan dll). Pendekatan ini membolehkan manuskrip kuno dibahagikan kepada dua jenis utama, tulisan Hijazi dan tulisan Kufi. Gaya Kufi juga mempunyai subbahagian tersendiri.[1]

Istilah Hijazi dicipta pada abad ke-19 oleh Michele Amari, yang membezakan antara "tulisan Mekah" dan "tulisan Madinah" daripada manuskrip abad ke-10. Hari ini, tiada unsur yang menguatkan perbezaan geografi sedemikian, dan tidak ada kejelasan tentang kepastian asal usul geografi mereka. Sejak 1980-an, tulisan Kufi telah dirujuk oleh François Déroche sebagai keutamaan, dengan takrifan "skrip Abbasiyah kuno"[2].

Konsep skrip Hijazi telah dikritik oleh Estelle Whelan, yang melihat definisi ini sebagai "artifak saintifik" berdasarkan bentuk satu huruf, (Elif) dan penjelasan kuno.[3]

Lihat juga

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ Cellard É., "Les manuscrits coraniques anciens", Le Coran des historiens, T.1, 2019, p. 681.
  2. ^ Cellard É., "Les manuscrits coraniques anciens", Le Coran des historiens, T.1, 2019, p. 681.
  3. ^ François Déroche, Le codex Parisino-petropolitanus, p. 113 et suiv.

Pautan luar

[sunting | sunting sumber]