Pergi ke kandungan

Bahasa Arab Klasik

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Bahasa Arab Klasik
Asli kepadaMengikut sejarah di Timur Tengah, kini digunakan sebagai bahasa suci Islam
Kod bahasa
ISO 639-1ar
ISO 639-2ara
ISO 639-3arb
Ayat-ayat al-Quran dalam bahasa Arab Klasik, dikarang menggunakan tulisan Arab melengkung.]]
Rencana ini mengandungi simbol fonetik IPA. Tanpa sokongan perisian tertentu, anda mungkin melihat tanda tanya, kotak, atau simbol lain dan bukannya askara Unicode. Untuk panduan pengenalan mengenai simbol IPA, lihat Bantuan:IPA.

Bahasa Arab Klasik, juga digelar Bahasa Arab al-Quran, ialah bentuk bahasa Arab yang digunakan dalam teks sastera dari zaman Khilafah Ummayyah dan Abbasiyyah (kurun ke-7 hingga ke-9 M). Ia berasaskan loghat Zaman Pertengahan puak-puak Semenanjung Arab. Bahasa Arab Piawai Moden ialah keturunan langsung yang digunakan hari ini di seluruh Dunia Arab dalam tulisan dan pertuturan rasmi, contohnya, ucapan disediakan, sesetengah siaran radio, dan kandungan bukan hiburan.[1] Sementara leksis dan stilistika bahasa Arab Piawai Moden berbeza daripada bahasa Arab Klasik, morfologi dan sintaks telah kekal secara dasarnya dan tidak berubah (walaupun bahasa Arab Piawai Moden menggunakan subset struktur sintaks yang ada dalam bahasa Arab Klasik).[2] Loghat vernakular, bagaimanapun, telah berubah secara lebih sensasi.[3] Kedua-dua Arab Klasik dan Arab Moden lazimnya dipanggil al-Fuṣ-ḥā (الفصحى‎) dalam bahasa Arab, bermakna 'yang disebut dengan jelas' atau 'bahasa yang fasih'.

Oleh sebab al-Quran ditulis dalam bahasa Arab Klasik, bahasanya dianggap oleh kebanyakan umat Islam sebagai suci.[4] Ia merupakan satu-satunya bahasa yang digunakan umat Islam dalam sembahyang mereka, tanpa mengira bahasa apa yang digunakan sehari-harian.

Sejarah

[sunting | sunting sumber]

Bahasa Arab Klasik mempunyai punca di tengah dan utara Semenanjung Arab, dan berbeza daripada bahasa Arab Selatan Lama yang dituturkan di bahagian selatan semenanjung tersebut, iaitu Yaman hari ini.[5] Bahasa Arab Klasik merupakan satu-satunya keturunan bahasa Arab Utara Lama yang masih bertahan. Inskripsi tertua yang telah ditemui dalam Arab Klasik bertarih 328 M dan dikenali sebagai inskripsi Namārah, ditulis dalam abjad Nabataean dan dinamakan bersempena tempat ia ditemui di selatan Syria pada April 1901.[6]

Dengan tersebarnya Islam, bahasa Arab Klasik menjadi bahasa utama kesarjanaan dan kesalihan keagamaan sebagai bahasa al-Quran (kadang-kadang tersebar lebih pantas daripada Islam itu sendiri).[7] Hubungannya dengan loghat moden seakan-akan sama dengan hubungan bahasa Latin dengan bahasa-bahasa Romawi atau bahasa Cina Pertengahan dengan bahasa Cina moden.

Morfologi

[sunting | sunting sumber]

Bahasa Arab Klasik merupakan salah satu bahasa Semitik, oleh itu banyak persamaannya dari segi konjugasi dan penyebutan dengan bahasa-bahasa Ibrani, Akkad, Aramia, dan Amhara. Kegunaan bunyi vokalnya untuk mengubah sekumpulan konsonan asas amat serupa dengan pembinaan kata dalam bahasa Ibrani Kitab Bible.

Sebagai contoh:

  • kataba, dia telah menulis (kala lampau)
  • yaktubu, dia menulis (kala kini)
  • kitāb, buku (tunggal)
  • kutub, buku-buku (jamak)
  • maktabah, perpustakaan
  • miktāb, mesin tulis

Perkataan-perkataan tadi ada kaitan dengan perihal menulis, dan semuanya terdiri daripada susunan tiga konsonan K-T-B. Kumpulan konsonan k-t-b dipanggil "akar." Ahli tatabahasa menganggap akar ini membawa maksud asas perihal menulis, yang melingkungi segala objek atau perbuatan yang melibatkan penulisan. Oleh itu, semua perkataan di atas dikira sebagai bentuk ubah suai yang "diperoleh" dan "diterbitkan" bagaimana sekalipun daripada akar "tulis".

Tatabahasa

[sunting | sunting sumber]
Rencana utama: Tatabahasa Arab

Tatabahasa dalam bahasa Arab (قواعد‎, bermakna "peraturan"), menjalani perkembangan pada lewat tahun 700 M.[8][9] Ahli penahuan terawal bahasa Arab ialah ʻAbd Allāh ibn Abī Isḥāq. Usaha ketiga-tiga generasi lanjut pentatabahasa mencapai puncaknya dalam buku cendikiawan Parsi Sibāwayhi. Usaha kini bertujuan untuk menganotasi keseluruhan Tatabahasa Arab al-Quran, menggunakan sintaks tradisional:

Pokok sintaks ayat (67:1)

Fonologi

[sunting | sunting sumber]
Maklumat selanjutnya: Fonologi bahasa Arab

Bahasa Arab Klasik mempunyai tiga pasangan vokal panjang dan pendek: /a/, /i/, and /u/, seperti yang ditunjukkan dalam jadual berikut:

Vokal Pendek Panjang
Tinggi /i/ /u/ /iː/ /uː/
Rendah /a/ /aː/

Seperti bahasa Arab Piawai Moden, bahasa Arab Klasik mempunyai 28 fonem konsonan:

Fonem konsonan Arab Klasik[10]
  Dwibibir Antargigi Gigi Lelangit Velar Uvular Farinks Glotis
 Biasa  Penegas
Sengau m   n            
Hentian Tak bersuara     t tˤ   k q   ʔ
Bersuara b   d   ɟ2        
Geseran Tak bersuara f θ s1 sˤ ç   χ ħ h
Bersuara   ð z ðˤ     ʁ ʕ  
Sisian     l3 ɬˤ        
Getaran     r            
Malaran
tak bergeser 		        j w      
  1. Bunyi /s/ bukan penegas mungkin sekali berupa [ʃ],[11] yang beranjak ke hadapan mulut forward sebelum atau serentak dengan pendepanan lelangit (lihat di bawah).
  2. Diterbitkan dari bunyi *g dalam bahasa Proto-Semitik, /ɟ/ mungkin berupa bunyi velar yang dilelangitkan: /gʲ/
  3. /l/ hanya ditegaskan ([lˁ]) dalam /ʔalˁːɑːh/ (Allah),[12] kecuali selepas i atau ī: bismi l-lāh /bismillaːh/.

Konsonan yang sering disifatkan "penegas" /tˤ, ɬˤ, sˤ, ðˤ/ adalah sama ada divelarkan [tˠ, ɬˠ, sˠ, ðˠ] atau difarinkskan [tˤ, ɬˤ, sˤ, ðˤ].[13] Dalam sesebuah sistem transkripsi bahasa Arab, penegasan ditunjukkan dengan menulis huruf besar, contohnya: /sˁ/ ditulis ‹S›; selainnya, huruf berkenaan dibubuh garis atau titik di bawahnya, contohnya: ‹ṣ›.

Terdapat sebilangan perubahan fonetik di antara Bahasa Arab Klasik dan loghat-loghat bahasa Arab moden, termasuk:[14]

  • Bunyi lelangit /ɟ/ /ç/ (<ج>‎ <ش‎>‎) menjadi konsonan belakang gusi: /dʒ/ /ʃ/
  • Bunyi geseran uvular /χ/ /ʁ/ (<خ>‎ <غ>‎) menjadi velar atau pasca-velar: /x/ /ɣ/
  • /ɬˤ/ (<ض‎>‎) menjadi /dˤ/ (Sesetengah tradisi Tajweed tertentu mengekalkan nilai asli bunyi ini secara sinkronik.)

Lihat abjad Arab untuk perincian lanjut pewakilan IPA suara bahasa Arab sezaman.

Aksara khas

[sunting | sunting sumber]

Terdapat pelbagai tanda baca khas dalam bahasa Arab Klasik yang dalam al-Quran yang jarang sekali didapati dalam penulisan Arab moden. Kebanyakan tanda-tanda ini berfungsi sebagai bantuan kepada pembaca untuk menyebut bahasa Arab Klasik dengan tepat, dan juga boleh menandakan sujud, surah, atau tanda penghujung bab atau juz (rub al-hizb).

Aksara anotasi Qur'an
Kod Glif Nama
06D6 ۖ SMALL HIGH LIGATURE SAD WITH LAM WITH ALIF MAKSURA
06D7 ۗ SMALL HIGH LIGATURE QAF WITH LAM WITH ALIF MAKSURA
06D8 ۘ SMALL HIGH MEEM INITIAL FORM
06D9 ۙ SMALL HIGH LAM ALIF
06DA ۚ SMALL HIGH JEEM
06DB ۛ SMALL HIGH THREE DOTS
06DC ۜ SMALL HIGH SEEN
06DD ۝ END OF AYAH
06DE ۞ START OF RUB AL HIZB
06DF ۟ SMALL HIGH ROUNDED ZERO
06E0 ۠ SMALL HIGH UPRIGHT RECTANGULAR ZERO
06E1 ۡ SMALL HIGH DOTLESS HEAD OF KHAH = Arabic jazm • used in some Qur'ans to mark absence of a vowel
06E2 ۢ SMALL HIGH MEEM ISOLATED FORM
06E3 ۣ SMALL LOW SEEN
06E4 ۤ SMALL HIGH MADDA
06E5 ۥ SMALL WAW
06E6 ۦ SMALL YAA
06E7 ۧ ARABIC SMALL HIGH YAA
06E8 ۨ SMALL HIGH NOON
06E9 ۩ PLACE OF SAJDAH
06EA ۪ EMPTY CENTRE LOW STOP
06EB ۫ EMPTY CENTRE HIGH STOP
06EC ۬ ROUNDED HIGH STOP WITH FILLED CENTRE
06ED ۭ SMALL LOW MEEM
Daripada: Unicode Standard - Arabic

Nota

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ (Bin-Muqbil 2006, p. 14)
  2. ^ (Bin-Muqbil 2006, p. 15)
  3. ^ (Watson 2002, p. 8)
  4. ^ "Arabic Language,"Microsoft Encarta Online Encyclopedia 2009. "Classical Arabic, which has many archaic words, is the sacred language of Islam...". 2009-10-31.
  5. ^ "The Collapse of the Marib Dam and the Origin of the Arabs". Arabia Felix. 30 Mac 2005. Diarkibkan daripada yang asal pada 2008-02-09. Dicapai pada 2009-11-13.
  6. ^ James A. Bellamy (1985). "A New Reading of the Namārah Inscription". Journal of the American Oriental Society. American Oriental Society. 105 (1): 31–51. doi:10.2307/601538.
  7. ^ (Watson 2002, p. 8)
  8. ^ Goodchild, Philip. Difference in Philosophy of Religion, 2003. Page 153.
  9. ^ Sayce, Archibald Henry. Introduction to the Science of Language, 1880. Page 28.
  10. ^ (Watson 2002, p. 13)
  11. ^ (Watson 2002, p. 15)
  12. ^ (Watson 2002, p. 16)
  13. ^ (Watson 2002, p. 2)
  14. ^ (Watson 2002, p. 15-17)

Rujukan

[sunting | sunting sumber]
  • Bin-Muqbil, Musaed (2006), Phonetic and Phonological Aspects of Arabic Emphatics and Gutturals, University of Wisconsin–Madison
  • Holes, Clive (2004) Modern Arabic: Structures, Functions, and Varieties Georgetown University Press. ISBN 1-58901-022-1
  • Versteegh, Kees (2001) The Arabic Language Edinburgh University Press ISBN 0-7486-1436-2 (Ch.5 available in link below)
  • Watson, Janet (2002), The Phonology and Morphology of Arabic, New York: Oxford University Press

Lihat pula

[sunting | sunting sumber]

Pautan luar

[sunting | sunting sumber]
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Bahasa_Arab_Klasik&oldid=5654117"