Pergi ke kandungan

Pencemaran tanih

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
(Dilencongkan daripada Pencemaran tanah)
Penggalian menunjukkan pencemaran tanah di tapak logi gas yang tidak digunakan.

Pencemaran tanah atau pencemaran tanih adalah disebabkan oleh kehadiran xenobiotik bahan kimia (buatan manusia) atau perubahan lain pada persekitaran tanah semulajadi. Ia biasanya disebabkan oleh aktiviti industri, bahan kimia pertanian, atau pelupusan sisa tidak wajar. Bahan kimia yang paling biasa terbabit ialah pelarut, racun perosak, plumbum, dan lain-lain logam berat. Pencemaran ini dikaitkan dengan tahap perindustrian dan intensiti penggunaan kimia.Kebimbangan mengenai pencemaran tanah berpunca terutamanya pada risiko kesihatan, akibat sentuhan secara langsung dengan tanah yang tercemar, wap daripada bahan cemar, dan dari pencemaran kedua bekalan air dalam dan di bawah tanah.[1]

Pemetaan laman tanah yang tercemar dan hasil pembersihan merupakan tugasan yang memakan masa dan mahal, memerlukan sejumlah luas kemahiran geologi, hidrologi, kimia, kemahiran pemodelan komputer, dan GIS bagi Pencemaran Alam Sekitar, dan juga pemahaman mengenai sejarah sisa kimia. Bahan buangan dari kilang juga merupakan punca pencemaran tanah.

Di Ameika Utara dan Eropah Barat tahap pencemaran tanah paling baik diketahui, dengan kebanyakan negara memiliki rangka kerja perundangan bagi mengenal pasti dan menangani masalah alam sekitar ini. Negara membangun biasanya kurang diselia dungguhpun sebahagian dari mereka telah mengalami proses perindustrian yang pesat dan banyak.

Punca

[sunting | sunting sumber]

Pencemaran tanah boleh disebabkan oleh yang berikut:-

  • Tumpahan bahan kimia tanpa sengaja
  • Hujan asid (disebabkan oleh pencemaran udara)
  • Pertanian intensif
  • Penebangan hutan
  • Sisa nuklear
  • Tapak pelupusan dan pembuangan haram
  • Hakisan tanah
  • Amalan pertanian seperti penggunaan racun perosak, racun rumpai dan baja kimia
  • Perlombongan
  • Lambakan Minyak dan bahan api
  • Perlupusan sisa yang ditanam
  • Pelupusan arang batu.
  • Saliran air permukaan yang tercemar ke dalam tanah

Bahan kimia yang paling biasa terlibat adalah petroleum hidrokarbon, pelarut, racun perosak, plumbum, dan lain-lain logam berat.

Abu arang batu

[sunting | sunting sumber]

Pemendapan sejarah abu arang batu yang digunakan bagi pemanasan tempat kediaman, komersil, dan pemanasan industri, dan juga untuk proses industri seperti peleburan bijih, adalah sumber pencemaran biasa di kawasan-kawasan perindustrian sebelum kira-kira 1960. Arang batu secara semula jadi menumpukan plumbum dan zink semasa pembentukannya, serta logam berat yang lain pada tahap yang lebih rendah. Apabila arang batu dibakar, kebanyakan logam ini menjadi tertumpu dalam abu (pengecualian utama adalah raksa). Abu arang batu dan sanga mungkin mengandungi plumbum yang mencukupi untuk memenuhi syarat sebagai "ciri sisa berbahaya", yang ditakrifkan di Amerika Syarikat sebagai mengandungi lebih daripada 5 mg/L plumbum boleh dikeluarkan melalui prosedur TCLP. Di samping plumbum, abu arang batu biasanya mengandungi kepekatan polynuclear hidrokarbon aromatik (PAH; contohnya, benzo(a)anthracene, benzo(b)fluorantena, benzo(k)fluorantena, benzo(a)pyrene, indeno(cd)pirena, phenanthrene, anthracene, dan lain-lain) yang berbeza-beza tetapi penting. PAH ini dikenali sebagai karsinogen pada manusia dan kepekatan yang diterima untuk mereka di dalam tanah biasanya sekitar 1 mg / kg. Abu arang batu dan sanga boleh dikenali dengan kehadiran biji putih di dalam tanah, tanah sekatanya kelabu, atau berbuih (arang batu sanga), bijirin kerikil besar.

Kumbahan

[sunting | sunting sumber]

Kumbahan terawat enapcemar, yang dikenali dalam industri sebagai pepejalbio, telah menjadi kontroversi sebagai baja pada tanah. Ini kerana ia adalah hasil sampingan daripada rawatan kumbahan, ia biasanya mengandungi lebih banyak bahan cemar seperti organisma, racun perosak dan logam berat berbanding tanah yang lain.[2]

Di Kesatuan Eropah, Arahan Rawatan Air Kumbahan Bandar membolehkan enapcemar kumbahan untuk disembur ke atas tanah. Jumlah ini dijangka berganda kepada 185,000 tan pepejal kering pada tahun 2005. Ini mempunyai ciri-ciri pertanian yang baik kerana kandungan nitrogen dan fosfat yang tinggi. Pada 1990/1991, berat basah 13% telah disembur ke 0.13% tanah itu; Walau bagaimanapun, ini dijangka meningkat 15 kali ganda menjelang tahun 2005. Penyokong amalan ini berkata terdapat keperluan untuk mengawal amalan ini supaya patogen mikroorganisma tidak termasuk ke dalam saluran air dan untuk memastikan bahawa tidak ada pengumpulan logam berat pada tanah atas.[3]

Racun perosak dan racun rumpai

[sunting | sunting sumber]

Racun perosak merupakan bahan atau campuran bahan-bahan yang digunakan untuk membunuh perosak. Racun perosak boleh jadi bahan kimia, agen biologi (seperti virus atau bakteria), anti-mikrob, disinfektan atau peranti yang digunakan terhadap mana-mana perosak. Perosak termasuk serangga, patogen tumbuhan, rumpai, moluska, burung, mamalia, ikan, nematod (cacing gelang) dan mikrob yang bersaing dengan manusia untuk makanan, merosakkan harta benda, merebak atau merupakan vektor bagi penyakit atau menyebabkan gangguan. Walaupun terdapat faedah bagi penggunaan racun perosak, ada juga kelemahan, seperti potensi keracunan kepada manusia dan organisma lain.

Racun rumpai digunakan untuk membunuh rumpai, terutamanya di laluan pejalan kaki dan landasan kereta api. Ia adalah sama dengan auksin dan paling mesra alam oleh bakteria tanah. Walau bagaimanapun, satu kumpulan berasal dari trinitrotoluene (2:4 D and 2:4:5 T) mempunyai dioksin cemar, yang sangat toksik dan mampu menyebabkan kematian walaupun pada kepekatan yang rendah. Satu lagi racun herba adalah Paraquat. Ia adalah sangat toksik tetapi ia cepat terurai dalam tanah disebabkan oleh tindakan bakteria dan tidak membunuh fauna tanah.

Racun serangga yang digunakan untuk membersihkan ladang dari perosak yang merosakkan tanaman. Kerosakan serangga bukan sahaja terhadap tanaman tetapi juga pada hasil yang disimpan dan di kawasan tropika ia dijangka bahawa satu pertiga daripada jumlah dituai hilang semasa penyimpanan makanan. Sebagaimana dengan racun kulat, racun serangga mula digunakan pada abad kesembilan belas adalah bukan organik contohnya Hijau Paris dan sebatian arsenik lain. Nikotin juga telah digunakan sejak akhir abad kelapan belas.

Kini terdapat dua kumpulan utama racun serangga -

1. Organochlorines termasuk DDT, Aldrin, Dieldrin dan BHC. Ia adalah murah untuk dihasilkan, kuat dan berterusan. DDT telah digunakan pada skala besar-besaran dari tahun 1930-an, dengan kemuncak 72,000 tan digunakan pada tahun 1970. Kemudian penggunaan jatuh kerana kesan berbahaya pada alam sekitar telah disedari. Ia terdapat di seluruh dunia dalam ikan dan burung dan malah ditemui dalam salji di Antartika. Ia hanya larut sedikit dalam air tetapi sangat larut dalam aliran darah. Ia memberi kesan kepada sistem saraf dan endokrin dan menyebabkan kulit telur burung kekurangan kalsium menyebabkan ia boleh pecah dengan mudah. Ia dipercayai bertanggungjawab pada penurunan bilangan burung pemangsa seperti Ospreys dan helang peregrine pada tahun 1950 .

Selain peningkatan kepekatan melalui rantaian makanan, ia diketahui sebagai masuk melalui membran telap, menjadikan ikan menyerapnya melalui insang mereka. Kerana ia mempunyai keterlarutan air yang rendah, ia cenderung untuk tinggal di permukaan air, dengan itu organisma yang tinggal di situ adalah yang paling terjejas. DDT yang terdapat dalam ikan yang membentuk sebahagian daripada rantaian makanan manusia menyebabkan kebimbangan, tetapi tahap yang dijumpai dalam hati, buah pinggang dan tisu otak adalah kurang daripada 1 ppm dan lemak adalah 10 ppm, iaitu di bawah paras yang mungkin menyebabkan bahaya. Walau bagaimanapun, DDT diharamkan di UK dan Amerika Syarikat bagi menghentikan pemekatan selanjutnya dalam rantai makanan. Pengilang AS terus menjual DDT ke negara-negara membangun, yang tidak mampu penggantian bahan kimia mahal dan yang tidak mempunyai peraturan-peraturan yang ketat bagi pengawalan penggunaan racun perosak.

Agen perang

[sunting | sunting sumber]

Penghapusan peluru, dan kelemahan semasa penghasilan peluru akibat mementingkan pengeluaran, mampu mencemarkan tanah pada tempoh berpanjangan. Terdapat sedikit bahan dicetak mengenai jenis pencemaran ini akibat sekatan yang dikenakan oleh Kerajaan oleh kebanyakan negara mengenai penerbitan mengenai bahan yang berkait dengan usaha perang. Bagaimanapun, gas mustard yang disimpan semasa Perang Dunia Kedua telah mencemari sebahagian tapak selama sehingga 50 tahun [4] dan ujian Antraks sebagai potensi senjata biologi mencemarkan keseluruhan pulau Gruinard.[5]

Kesan kesihatan

[sunting | sunting sumber]

Pencemaran tanih atau tanah yang tercemar secara langsung memberi kesan kesihatan manusia melalui sentuhan langsung dengan tanah atau melalui penyedutan bahan cemar tanah yang telah mengewap; potensi ancaman yang lebih besar adalah ditimbulkan oleh penyusupan pencemaran tanah ke dalam akuifer air bawah tanah yang digunakan untuk kegunaan manusia, kadang-kadang di kawasan yang kelihatannya jauh dari mana-mana sumber jelas pencemaran tanah di atas.

Kesan kesihatan akibat pendedahan kepada pencemaran tanah berbeza bergantung kepada jenis pencemar, laluannya dan kelemahan pada penduduk yang terdedah. Pendedahan kronik kepada kromium, plumbum dan logam lain, petroleum, pelarut, dan banyak racun perosak dan racun herba formulasi boleh mengakibatkan karsinogenik, boleh menyebabkan gangguan kongenital, atau boleh menyebabkan keadaan kesihatan kronik lain. Tumpuhan bahan perindustrian buatan manusia atau bahan-bahan semulajadi, seperti nitrat dan ammonia yang berkaitan dengan baja ternakan daripada operasi pertanian, juga telah dikenal pasti sebagai membahayakan kesihatan dalam tanah dan pada air bawah tanah.[6]

Kesan terhadap ekosistem

[sunting | sunting sumber]

Rujukan

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ Risk Assessment Guidance for Superfund, Human Health Evaluation Manual, Office of Emergency and Remedial Response, U.S. United States Environmental Protection Agency, Washington D.C. 20450
  2. ^ Snyder C (2005). "The dirty work of promoting "recycling" of America's sewage sludge". Int J Occup Environ Health. 11 (4): 415–27. PMID 16350476.Free full-text Diarkibkan 2011-07-13 di Wayback Machine (registration required)
  3. ^ R. Olawoyin, S. A. Oyewole, R. L. Grayson, (2012). Potential risk effect from elevated levels of soil heavy metals on human health in the Niger delta, Ecotoxicol. Environ. Saf., Volume 85, 1 November 2012, Pages 120–130
  4. ^ - Six Mustard gas sites uncovered - The Independent
  5. ^ Britain's Anthrax Island - BBC
  6. ^ "salinan arkib". Diarkibkan daripada yang asal pada 2016-07-01. Dicapai pada 2014-07-09.

Pautan luar

[sunting | sunting sumber]
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Pencemaran_tanih&oldid=5401989"